Iðunn - 01.01.1888, Blaðsíða 159

Æfin öninir.
153
ins í þuunu betlaralurfunum úti í þessu veðri, og
jeg livataði sporið.
Jeg fann veitingamanninn, og hann sagði, að
maðurinn værí þar; hefði verið lasinn í morgun,
þegar stulkan vakti hann, og hefði víst ekki fariö
á fætur i dag. »Ojæja, hann er allra-inesti ræfill,
hann er víst frá, tuskan sú arna». Jeg bað hann
að vísa mjer til hans, og hann vísaði mjer upp
brattan liandriðslausan stiga, og benti mjer að fara
út að gaflinum á loptinu. »En farið þjer nú var-
lega, herra minn; það er ekki að vita nema það sje
kvikt í herberginu ; því jeg læt alla umrenninga og
flökkuhyski sofa þar».
Jeg gekk eptir endilöngu Ioptinu. þar hjengu
þvottar á stögum. Loks komst jeg að dyrun-
run á herberginu. Jeg klappaði á dyrnar, en
enginn gegndi; svo lauk jeg upp og fór inn. Ejögra-
rúðugluggi var á stafninum, en ein rúðan var fokin
ur, og var tusku troðið í gatið. Enginn var þar
búsbúnaður, nema flet í einu horninu, og var æði-
skuggsýnt þar inni. Jeg stóó kvr, til að vita, livort
]eg heyrði hann ekki draga andann, en gat ekkert
beyrt fyrir suðunni í vindinum fyrir þakliornið og
Þytnum í rúðunni, sem troðið var upp í.
»Gott kvöld ! Eruð þjer lasinn?».
Steinshljóð.— Jeg gekk að rúmfletinu og laut ofau
yfir það. — Höfuðið stóð upp undan tuskunum ;
augun voru opin og gláptu beint fram, þokudimm
°g sljó, undan blóðhlaupnum augnalokunum. —
Hanh var hættur að draga andann. Dauðinn hafði
komið hjer og tekið með sjer þessa sál, sem einu
sinni hafði verið svo auðug, en skilið eptir úttaug-