Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Qupperneq 11

IÐUNN ]
Alt af að tapa?
307
þarna efsla bænum í Steinárdalnum. Og Arnljót hef-
irðu sjálfsagt heyrt nefndan. Hann var svo rikur, að
að hans var áreiðanlega gelið um alt land fj'rir auð-
inn. Hann er nú löngu dauður. Eg man það stendur
í Hallgrímssálmum: »Forðast skaltu þá fíllsku grein,
framliðins manns að lasta bein«. Og ég fer æfinlega
eftir því. »Sá dauði hefir sinn dóm með sér«, sko.
En andskotans blóðsuga var liann og mannhundur,
ójá. Ekki fyrir það — viðurgjörningur hjá honum var
ágætur, svona í mat og þess konar. Það mátti hann
eiga. En í öðrum viðskiftum sáu ekki aðrir við lion-
um en útfarnir hrekkjalimir og kaupalokar.
Sama vorið, sem ég kom að Gili, kom Þorbjörg
þangað. Ég ætla ekki að vera að draga þig neitt á
því, að okkur var kunnugt um það, öllu heimilis-
fólkinu, að Arnljótur ætlaði sér hana. Éað var nú
ekki mikið jafnræði; hún rúmlega tvítug stúlka, hann
nærri því sextugur ekkjumaður, svona hér um bil á
sama aldri eins og ég er núna. En liann var ríkur, og
hún var bláfátæk, og sumir, að minsta kosti faðir
hennar, töldu þelta mikið lán fyrir liana. Þórður
karlinn, faðir hennar, bjó á einni af jörðum Arnljóts
— ef búskap skyldi kalla. I3að var rétt svo, að hann
barðist í hökkum að lenda ekki á sveitinni, hékk
þetta á horriminni, og var alt af öðru hvoru hey-
laus, malarlaus og eldiviðarlaus. Það var vitanlegt,
að hann mundi lenda á sveitinni, ef hann misti jarð-
næðið. Og honum mun alt af hafa verið gefið í skyn,
nð það mundi fara að losna um liann á Bergi, ef
alt væri ekki látið liggja í skauti Arnljóts. Því að
aldrei liafði verið viðlit, að hann fengi meira en
ársábúð. Þorbjörg sætli sig við gjaforðið. Við bjugg-
umst við veizlunni næsta vor.
En það atvikaðist einhvern veginn svona, að þegar
hom fram á veturinn, fór ég að fá hugmynd um það,
að henni litist hetur á mig en á Arnljót karlinn.