Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Síða 68

364
Jón Ólafsson:
| IÐUNN
og kom að stólpunum, tók hann ofan og lineigði
sig og sagði: »komið þér sælir«. Honum sýndist
þetla vera menn.
Fyrslu árin við skólann þoldi Halldór drykkju-
skapinn miklu betur og var þá sjaldan fullur fyr en
síðdegis; en engan vissi ég þann dag frá því ég kom
suður hingað vorið 1863 og til dánardægurs hans,
að hann yrði ekki fullur einhvern tíma á sólarhring-
num, ef hann var heilbrigður. En síðustu ár hans
við skólann var hann farinn að þola miklu minna,
þurfti þá ekki nema l'áein staup lil að verða út úr,
svo að liann gat tvíhlaðið, þríhlaðið og fjórhlaðið;
en það var einkennilegt við hann, þótt hann væri
lagður fyrir alveg út úr, að ef hann náði að sofna
svo sem 10 mínútur, þá reis hann upp alheiii.
Halldór var í rauninni bezti drengur, drenglyndur
og tryggur vinur vina sinna, einn af þeim mönnum,
sem sagt er um, að ekkert sé misjafnt skapað lil i;
hann var að eins sjálfum sér verstur. I3ær misfellur,
sem síðar urðu á hjá honum í meðferð á fé annara,
hafa sannarlega ekki verið ásetningssyndir hans, held-
ur trassaskapur, og heflr hann vafalaust hugsað sér,
að geta bætt úr þeim aftur, enda fór svo að lokum,
að hann endurgall töluvert af skuldum sinum.
Siðustu ár ævinnar var liann svo hrumur, að hann
komst ekki óstuddur út fyrir húsdyr.
Þá kem ég að þeim manni, sem skringilegastur
var allra kennara okkar; hann var að eins stunda-
kennari við latínuskólann. Hann var fastur kennari
í forspjallsvisindum við prestaskólann. í báðum skól-
um þessum heyrðist hann aldrei annað nefndur heldur
en »snakkarinn«, og allar þær kenslngreinir, sem
hann hafði á hendi, voru kallaðar »snakk«. Annars
hét maðurinn Hannes Árnason. Hann var kandidat
í guðfra'ði frá Kauþmannahöfn, og halði lengið veit-
ingu fyrir Staðastað 1848, en undi sér þar ekki innan