Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Blaðsíða 14

252
Gísli Skúlason:
IIÐUNN
að svo miklu þyrfti ekki af að létta, þá væri það
auðvitað því betra.
Sjálfsagt væri, að læknar við sjúkrahúsin fengju
að eins embætlislaun, en ekki sérstakt gjald fyrir
læknishjálp, hvort sem þessi laun svo greiddust af
tryggingarsjóðnum eða ríkissjóði. Skiftir það í því
sambandi engu máli, hvort læknirinn væri héraðs-
læknir eða sérstakur spílalalæknir. En fyrir minni
háttar læknisaðgerðir fengi læknirinn aftur borgað
af sjúklingunum eins og hingað til. Mætti með því
móti fyrirbyggja, að læknirinn sér tit hagsmuna eða
af einhverju góðmensku sleifarlagi léti sjúklingana
liggja lengur en þörf gerðist til þess eins að ýta
legukostnaði þeirra yfir á tryggingarsjóðinn.
þá eru öryrkjaáföllin. Öryrkja1) kalla ég þá
menn, sem eru óvinnufærir til frambúðar af sjúk-
dómi, áföllum, slysum o. s. frv. Blindur maður t. d.
er öryrki, ennfreinur oft sá, er rnist hefir hönd eða
fót, a. m. k. til sumrar vinnu. Öryrkjar geta lifað
við góða heilsu, en geta þó ekki unnið fyrir sér.
Slíkir menn verða að fá forlagseyri handa sér og
sínum. Sem betur fer, hljóta þeir að .vera harla fáir,
sem hér eiga hlut að máli, svo að þeir að likindum
mundu ekki vega þungt á trj'ggingarsjóði, en liitt
segir sig sjálft, að nákvæmar reglur yrði að setja
um læknarannsókn á öryrkjuin, og styrkurinn til
þeirra yrði að metasl í hverju einstöku tilfelli, eftir
því, hvort maðurinn væri öryrki að öllu eða að eins
að nokkru leyti. Öryrkjastyrkur yrði væntanlega hinn
sami og ellislyrkur og að auki forlagseyrir fyrir
hvern framfæring. Á öryrkjaframfæri kæmust þeir
menn, sem væru óvinnufærir eftir sjúkdóm; þó ætti
enginn að fá öryrkjastyrk, hafi hann verið óvinnu-
fær meira en eitt ár. Hér eru líka taldir þeir menn,
1) Eg finn ekki annaö orð yíir Invalid.