Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Qupperneq 59

IÐUNNj
Trú o}» sannanir.
297
hann svo trúir á og lælur stjórnast af bæði lil orðs
og æðis. En öll leiðsla er í því fólgin, að menn
missa um stund sjálfræði sitt og sjálfsvitund og láta
þá einungis stjórnast af hugsun þeirri, sem sjálfir
þeir eða aðrir hafa blásið þeim í brjóst. Og slík
sefjan, þótt í minni mæli sé, á sér iðulega stað í
vöku, af prédikunarstólnum, í pólitíkinni og viðar.
Nú hafa ýmsir haldið, að leiðslan (irance), sem
miðlarnir kæmust í, væri alt annars eðlis en dá-
leiðslan. En svo er ekki. Hún er sama eðlis og svefn-
reiksástandið i dáleiðslunni. Það eitt skilur, að miðl-
arnir dáleiða oflast sjálfa sig eða komast í leiðsluna
við söng og hljóðfæraslátt, stundum þó í algjörðri
þögn. Kg hefi leyf't mér að kalla þetta mókleiðslu,
en það mætti alveg eins kalla það svefnreik. E’ví í
mókleiðslunni getur miðillinn, alveg eins og sá dá-
leiddi í svefnreikinu, bæði heyrt og séð og talað við
þá, sem viðstaddir eru, þótt hann t. d. sé vita-
tillinningalaus á liörundinu. Þelta ber engan vott um
dýpt leiðslunnar, heldur stafar það engöngu af þvi,
að sum skynfærin sofa, meðan önnur vaka. Og líkt
og í svefnreikinu getur miðillinn í leiðslu sinni leikið
hinar og aðrar persónur ósjálfrátt og óafvitandi. En
einmill af því, að sum skynfæri miðilsins sofa, skerp-
ast önnur (hyperœsthesia). Og einmilt af því, að hann
i leiðslunni hefir ekki hug á neinu öðru en þvi, sem
honum er ætlað að hugsa um eða að gera, verður
minni hans á því sviði oft svo ólrúlega rikt, að hann
gelur tjaldað öllu því, sem hann hefir einhvertíma
heyrt eða séð eða komist á snoðir um, jafnvel þótt
hann muni það ekki í vöku. Þetta er svonefnt dul-
minni /kryptomnesi'). Svo getur miðillinn auk þess í
leiðslunni einbeitt svo athygli sinni og hugsun, að
það er eins og hann geti lesið í hugi annara og
kafað undirvitund þeirra um það, sem þeir kunna
að hafa reynt og lifað með sjálfum sér og öðrum-