Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Blaðsíða 8

IÐUNN
Putois.
Eftir Anatole France.
(Tileinkuð Qeorg Brandes af höfundinum.)
I.
»Garðurinn, sem við lékum okkur í, þegar við vorum
börn«, sagði Bergeret, »garðurinn, sem ekki var lengri
en svo, að hægt ,var að stika hann í tuttugu skrefum, var
í okkar augum víðlend veröld, full af unaði og ógnum*.
»Manstu eftir Putois,') Lucien?* spurði Zoe, og brosti
eins og hún var vön, með samanherptum vörum, og leit
ekki upp frá því, sem hún var að sauma.
»Hvort ég man eftir Putois! Putois stendur mér enn
þá gleggst fyrir hugskotssjónum af öllum þeim verum,
sem ég komst í kynni við í bernsku minni. Eg man
eftir hverjum drætti í andliti hans og hverjum þætti í
eðlisfari hans. Hann hafði uppmjóa höfuðkúpu ...»
»Lágt enni«, bætti ungfrú Zoe við.
Og í tilbreytingarlausum málrómi og með hlálegri al-
vöru romsuðu systkinin á víxl upp úr sér einhverju, sem
helst minti á sakamannslýsingu.
»Lágt enni«.
»Augu, eins og þau væru úr gleri*.
»Flóttalegt augnaráð«.
»Dálitlar hrukkur kringum gagnaugun*.
>Framstæð, rauð og gljáandi kinnbein«.
»Eyrun á honum voru vansköpuð*.
1) frb. Pujtúa (áherzla á síðasta atkvæði).