Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Blaðsíða 53

IÐUNN
Tvœr stúlkur.
163
Sjónarvottur staðnæmist fyrir framan okkur og lætur
í ljósi vanþóknun sína með barnslega Ijótum munnsöfn-
uði, sem ég læt mér auðvitað ekki til hugar koma að
skrifa upp. Alt þetta gerist á efra þilfarinu í myrkri
seint um kvöldið. Það er kornung stúlka, sem stendur
þar mitt í dálitlu kóri af enn þá kornyngri stúlkum. Ó,
þú unga guðdómlega hamhleypa, sem dansaðir eins og
eldstyggur dádýrskálfur gegn um einóða sál mína á sjö
daga járnbrautarferð milli Halifax og Vancouver, það
hefði sómt trölldómi þínum að týnast í skógareldi. Guð
náði þessa fimtán vetra teikningu með hér um bil eng-
um strikum, þessa kornungu norn í möskvóttri kápu,
sem skaut upp eins og framandi tónstiga úr dul hins
söngna þýzk-slafneska heims og hvarf að mér ásjáandi
inn í hinn skáldlausa vestræna gný, -- þetta ófyrirleitna,
hálfvaxna skoffín, sem hefir grett sig framan í mig tíu
daga æfi minnar og kallað mig svín. Möskvarnir í kápu
hennar voru hér um bil tíu ferhyrningsskorir.
Hún hafði lítið andlit með nefi og munni og tveimur
augum. Það var í upphafi drengjakollsins, og lokkar
hennar voru eins og barokkur tréskurður. Hún leit
aldrei við, nema þegar hún ætlaði sér að gera einhvern
dauðlega óhamingjusaman í hjartanu, því þótt hún væri
ekki kona, og því síður fögur kona, þá var hún samt
án allrar miskunnar. Bros hennar var meðvitundarlaust,
kalt og grimt. Kaldgrá augun halda spurnum fyrir um
hina leyndustu og dularfylstu hluti. Þau spyrja um hið
Helgasta Ieyndarmál þitt, og þú segir það. Þau horfa á
þig í köldu, tignu og dýrslegu persónuleysi, unz þú hefir
sagt alt. I næsta vetfangi hleypur hún eftir rósóttum
knetti, sem liggur á þilfarinu, og kastar honum í heimsku-
legan tsékkiskan strák til þess að láta í ljósi fyrirlitn-
mgu sína á leyndarmálum þínum og opinskái. A morgun