Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Qupperneq 9

1ÐUNN
Putois.
119
»Andlitið var alveg sviplaust*.
»Hendurnar einar, sem aldrei gátu verið kyrrar, sýndu
hvað honum bjó í brjóstic.
>Hann var magur, dálítið lotinn, og kraftalítill að sjá...*
»En var í rauninni óvenjulega sterkur*.
»Hann gat hæglega beygt fimmeyring á milli vísifing-
'Oirs og þumalfingurs ... «
»Og hann hafði mjög stóran þumalfingur*.
»Röddin var drafandi... «
»Og málrómurinn var smeðjulegur*.
Alt í einu sagði Bergeret með ákafa í rómnum:
»Nei, Zoe, við höfum gleymt »gulbleika hárinu og
gisna skegginu*. Við verðum að byrja aftur*.
Pauline hafði hlustað forviða á þessa merkilegu upp-
talningu, og spurði nú föður sinn og föðursystur, hvernig
þau hefðu farið að því að læra þessa órímuðu klausu utan
að, og hversvegna þau færu nú með hana eins og þulu.
Bergeret svaraði, alvarlegur í bragði:
»Þetta, sem þú heyrðir núna, Pauline, er heilagur texti,
— messutexta mætti kalla það — handa Bergeret-fólkinu.
Það er ekki nema sjálfsagt, að þér sé fenginn hann
til varðveizlu, svo að hann fari ekki í gröfina með
frænku þinni og mér. Afi þinn, telpa mín, hann Eloi
Ðergeret, afi þinn, var ekki vanur að hafa gaman að því
sem var eintóm vitleysa, en þessa klausu mat hann mikils,
einkum vegna uppruna hennar. Hann nefndi hana: »Lík-
amslýsingu Putois*. Og hann sagði oft og tíðum, að
hann tæki líkamslýsingu Putois að sumu leyti fram yfir
lýsinguna á líkamshlutum sprengidagskóngsins1) hjá Ra-
1) Hér er átt viö hina margorðu lýsingu á sprengidagskóngin-
um (Quaresmpremant) hjá Rabelais („Hann hafði fætur eins og
ívíbökur, hrygg eins og belgpípu, mjaðmagrind eins og sveifar-