Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Blaðsíða 11

IÐUNN
Putois.
121
hinum og þessum. Þeir, sem tóku hann í vinnu, græddu
ekki altaf mikið á því«.
Ungfrú Bergeret greip fram í, og hló í sífellu: »Manstu
eftir því, Lucien, að þegar pabbi gat ekki fundið blek-
byttuna eða pennana eða lakkið eða skærin á skrif-
borðinu sínu, þá sagði hann oftlega: Mig grunar, að
Putois hafi verið hér á ferli«.
»]á«, sagði Bergeret, »Putois hafði ekkert gott orð á sér«.
»Er þetta alt og sumt?« spurði Pauline.
»Nei, telpa mín, þetta er ekki alt og sumt. Putois var
merkilegur að því leyti, að við þektum hann og vissum
öll deili á honum út í yztu æsar, og að hann var samt...«
»... ekki til«, sagði Zoe.
Bergeret leit ásökunaraugum á systur sína.
»Hvernig getur þú talað svona, Zoe! Hvers vegna
eigum við að svifta af honum töfrablæjunni á þennan
hátt? Að Putois hafi ekki verið til! Þorir þú að segja
það, Zoe? Ætli þú gætir staðið við það? Þegar þú
fullyrðir, að Putois hafi ekki verið til, og að aldrei hafi
neinn Putois uppi verið, þá hefir þú víst ekki íhugað
rækilega skilyrðin fyrir tilverunni, og hvernig nokkuð
getur verið til. Putofs var til, Zoe mín! En það var að
vísu á alveg sérstakan hátt«.
»Því meira sem ég heyri, því minna skil ég«, sagði
Pauline, alveg uppgefin.
»Eg skal strax skýra fyrir þér, hvernig í öllu liggur.
Sjáðu r.ú til. Putois kom í þennan heim á fullorðins
aldri. Eg var þá barn, en frænka þín var hálfvaxin stúlka.
Við bjuggum í litlu húsi í úthverfi við Saint-Omer. Þar
lifðu foreldrar okkar í kyrð og næði, þangað til ein af
gömlu hefðarfrúnum þar í grendinni komst að því, að
þau bjuggu þar. Það var frú Cornouiller, sem hafði að-
setur sitt á Sæluvöllum, þrjár mílur frá bænum; hún var