Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Blaðsíða 17

IÐUNN
Putois.
127
varnað. Það var líkt með hann og djöflana, sem hafa
að vísu versta orð á sér, en ýmislegt gott finst þó í,
þegar menn fara að hafa saman við þá að sælda. Og
ég er á því, að Putois hafi sætt ranglátum dómum. Frú
Cornouiller var ákveðin á móti honum fyrirfram, og
grunaði hann um að vera slæpingja, drykkjusvín og
þjóf. En síðan datt henni í hug, að úr því að efnalítil
kona, eins og móðir mín, tæki hann í vinnu, þá hlyti
það að vera af því, að hann gerði sig ánægðan með
lítið, og hún fór að velta fyrir sér, hvort ekki myndi
nú vera hagur fyrir sig að nota hann fremur en sinn
eiginn garðyrkjumann, sem hafði að vísu betra orð á
sér, en var líka því kröfufrekari. Nú var kominn sá
tími, að klippa skyldi ýrviðargerðin. Frú Cornouiller
hugsaði nú sem svo, að úr því að fátæk kona, eins og
frú Bergeret, skamtaði Putois úr hnefa, þá hlyti hún
sjálf, sem var vellauðug, að komast af með enn þá minna
handa honurn, því að það er vanalegt, að ríka fólkið
borgi minna en fátæklingarnir. Og hún sá þegar í anda,
hvernig ýrviðargerðin hennar voru klipt eins og múrar,
kúlur og pýramídar, án þess, að hún þyrfti að kosta
miklu til. »Eg skal svei mér hafa gætur á, að Putois
slæpist ekki eða steli frá mér. Eg legg ekkert í hættu,
svo að þetta verður hreinn ágóði. Svona flækingar eru
stundum fult svo liðlegir og heiðarlegir verkamenn*.
Hún fastréð að reyna þetta og sagði við mömmu:
»Viltu ekki senda Putois yfir um til mín, barnið gott.
Eg skal láta hann fá vinnu«. Mamma lofaði því. Hún
hefði feginn viljað standa við það, en það var ómögu-
legt. Frú Cornouiller beið þess, að Putois kæmi að
Sæluvöllum, en hann kom ekki. Það var nú kona, sem
vissi, hvað hún hugsaði og ætlaði sér. Næst þegar hún
hitti mömmu, kvartaði hún yfir því, að Putois hefði