Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Blaðsíða 25

SDUNN
Putois.
135
á honum, og hann var ekki eins göldróttur. Þess vegna
lét hann sér nægja að mála yfirskegg með bleki á brúð-
urnar hennar systur minnar. Þegar við lágum vakandi í
rúmum okkar, áður en við fórum að sofa, gátum við
heyrt til hans. Hann mjálmaði með köttunum uppi á
húsaþökum, fylti ofnpípurnar með ýlfri og andvörpum
og hermdi eftir söng fylliraftanna á götunni.
Það, sem gerði okkur svo handgengin Putois og olli
því, að hann varð okkur svo hugleikinn, var það, að alt
í kringum okkur minti okkur á hann. Brúðurnar hennar
Zoe, stílabækurnar mínar, sem hann hafði svo oft ruglað
og útatað, múrinn kringum garðinn, sem við höfðum
séð hann stara yfir á kveldin með rauðum glóandi aug-
um, bláa steinungskrukkan, sem hann hafði sprengt
eina vetrarnóttina (ef það var þá ekki frostið, sem gerði
það), trén, göturnar, bekkirnir — alt minti okkur á
Putois, Putois okkar barnanna, sagnahetju héraðsins.
Þó að minni yndisþokki og skáldlegur blær væri yfir
honum en klunnalegasta satýr eða feitasta skógarpúka frá
Sikiley eða Þessalíu, var hann hálfguð engu að síður.
Faðir okkar hafði alt annan skilning á honum, tákn-
rænan og heimspekilegan. Pabbi leit á mennina með
meðaumkun og hluttekningu. Hann áleit að skynsemin
réði ekki miklu um gerðir þeirra; hann hafði gaman af
gönuhlaupum þeirra, og brosti að þeim, ef þau höfðu
ekki böl eða þjáningar í för með sér. Honum þótti trúin
á Putois merkileg, af því að hún hafði að geyma í
ágripi öll frumatriði allra annara trúarbragða í veröld-
inni. Og með þeirri góðlátlegu hæðni, sem honum var
lagin, talaði hann um Putois alveg eins og hann væri
til í raun og veru. Stundum talaði hann um þetta svo
skýrum stöfum og tilgreindi einstök atriði svo nákvæm-
lega, að mamma varð alveg hissa og sagði í hjartans