Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Blaðsíða 50

IÐUNN
Tvær stúlkur.
Vorið 1922 fór ég vestur um haf á línuvöruflutninga-
■skipi frá Hamburg Amerika Paketfahrt Aktie-Gesellschaft.
Það hafði aðeins eitt farrými. Við vorum tólf daga á
leiðinni og fengum sólskin. Það var hljóðfæri bæði í
reykingasalnum og hinum salnum. Það voru margar lag-
legar stúlkur á skipinu. Þiljastólar fengust leigðir á
$ 1.00, afgreiðsla hjá Zahlmeister. Það voru hjón á
skipinu frá Póllandi. Þau höfðu með sér svínakjöt í bréfi
ásamt strengjahljóðfæri og sátu í dálítilli þúst einhvers
staðar aftur á. Konan þó börnum sínum með þeirra
eigin tárum.
Þegar ég hafði virt fyrir mér skóginn, sem hverfur,
þegar siglt er frá landi, kom ég inn í salinn. Þar voru
auðvitað hundrað æringjar að gala, eins og vant er á
skipum. Undanfari sjóveiki er óeðlileg gleði. En við
hljóðfærið situr stúlka á næstum því ókurteislega rauð-
um kjól. Hún hafði dálitla efri-vör, sem titraði þegar
hún lék. Það hafði engin áhrif á samvizku hennar, þótt
hún slægi vitlausa nófu með vinstri hendinni. Hún kipr-
aði hvarmana og hlýddi á sinn eigin hljóðfæraslátt með
titringi um munninn. Henni var ekki endilega kappsmál
að framleiða neina ákveðria tóna, hún leitaðist ekki við
að kalla fram í sál sinni né líkama neitt háfleygara en
bara eitthvert notalegt hljómfall, einhverja saklausa hrynj-
andi eins og gengur, sem félli svona hér um bil saman
við þessa svokölluðu tilveru yfirleitt. Persónuleiki hennar
var hinsvegar allur saman dreginn í þessa taugaslöppu
efri-vör, rauðmálaða þvers í dökkeygan andlifsfölvann og