Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Side 52

162
Tvær stúlkur.
IÐUNN
lega á hringinn sinn, eins og djúpúðug sál, sem stendur
andspænis fánýti hins ytra forms. Síðan leit hún framan
í mig, og hin saklausu augu hennar urðu djúp eins og
i litlu barni. Við vorum sem sagt ekki persónur, hvort
gagnvart öðru, sem þyrftum að yfirvinna hvort annars
form, við vorum öllu heldur eins og kenning í vísinda-
legri bók, — aðeins tvær manneskjur, sitt af hvoru kyni,
óbundnar stund og stað. Og við tókumst í hendur upp
á þetta, alveg eins og þegar tveir kaupmenn takast í
hendur upp á það, að tvisvar tveir séu fjórir eða svo.
Eins og nærri má geta voru kossar hennar mjög
ópersónulegir. — Eg lifi og dey fyrir ástina, sagði hún,
og heitar varir hennar skulfu á andliti mér, eins og raf-
magnsþófi, sem maður fær á andlitið í fegurðarstofum,
verð 75 c.; kossar hennar voru sjálf ímynd hinnar ólví-
sæju samvizkusemi, sem kemur annars ljósast fram í
arðrýrum fórnum efnalausra sveitamanna, sem lifa og
deyja eins og partur af vindinum og er sjaldan getið
eftir fimtán ár. Það var eins og þessir kossar ætluðu
aldrei að geta slitið sig lausa, — þeir sugu sig fastar
og fastar með vaxandi ákefð, líkt og þeir héldu að þeir
gætu stolið öllu hunangi jarðarinnar, unz þeir urðu hung-
urmorða mitt í ákefð sinni. Og í næsta vetfangi situr
konan aftur við hlið mér, ráðalaus og örvæntingarfull
eins og yfirnáttúrlegur drykkjumaður, sem veit, að það
áfengi er ekki til, hvorki í þessum heimi né öðrum, er
sé þess megnugt að gera hann drukkinn; Guð hefir
tekið alt frá honum, nema hina óslökkvandi fýsn hans,
sem er eins og eitt reginhaf án nokkurrar strandar að
eilífu. Svo hún snýr sér loks að mér á ný, Iæsir í mig
fingrum sínum og tekur enn að kyssa mig í þjáning
sinni. — Guð minn góður, hvað ég elska, hvíslar hún.
— „Ojbara!“