Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Blaðsíða 56

• 166
Tvær stúlkur.
ÍÐUNN
úti á miðju Atlantshafi. í svip hennar er vottur af kænni
umleitan til samninga, því hún veit að ég stóð hana að
því að kyssa hollenzka verkfræðinginn aftur á þiljum í
fyrrakvöld, nákvæmlega einum sólarhring eftir að hún
kysti mig. Og í gærkvöldi gerðist það, sem hér segir:
Það er fimtán vetra gamall strákur, sem spilar altaf
sama lagið. Hann spilar niðurlagið af gömlu svabisku
Iagi. Buxurnar hans eru alt of stuttar og þröngar, jakka-
ermarnar of víðar og langar. Klæðskerar, sem sauma
á fólk af þessu tagi, hljóta að vera alveg frámunalegir
háðfuglar. Hver skyldi trúa, að nokkur stúlka gæti kyst
svona flón? En í gærkvöldi situr hún á efra þilfarinu
með strákinn. Hún þekur andlit hans með kossum sín-
um. Þegar ég geng fram hjá, lítur hún sem snöggvast
upp, eins og hamingjusöm móðir. Hún þekti mig ekki
aftur í vímunni. Hún byrgir vit hans með kossum sínum
á ný, og hinn svabiski er sem dáleiddur fugl í höndum
hennar.
Nú situr hún aftur við hlið mér í dagsljósinu, og það
er eitthvert Buddha-kent glott á grímunni, sem hylur áng-
ist hennar, — glott, sem minnir mig á dauðann, lækni
ástríðnanna — hann, sem mun gefa o$s öllum hvíld eftir
þessa ástríðuþrungnu nótt. Mér finst sem kona þessi
þrái nú ekkert meir í svipinn. Og ég raula niðurlagið
af hinu gamla svabiska lagi til þess að prófa hana.
— Eg elska ..., svaraði hún.
— Hvað marga?
— Marga? tók hún upp eftir mér, undrandi yfir slíkri
fjarstæðu. í viðhorfi hennar voru engir tveir karlmenn
til, því síður fleiri, aðeins einn. Og hún spurði með
álösun munaðarleysingjans í saklausum augum sínum:
— Því eru allir svona vondir við mig — mig, sem
þykir svo vænt um? Guð hjálpi mér, ég get ekki að