Kirkjuritið - 01.01.1935, Qupperneq 56

44
Gísli Skúlason:
Kirkjuritið.
miklar sem sjálfar tryggingarnar eru, þá eru þær þó
engan veginn eini ávinningurinn, sem menn fá fyrir
gjald sitt og mér liggur við að segja, að þær séu það
miiista. Sá ávinningur, sem af því hlytist, að hafa starf-
ándi í landinu það fjármagn, sem tryggingarnar skapa,
hann verður meiri en með tölum verði talinn, og hann
einn útaf fyrir sig endurgreiðir mönnum iðgjald þeirra,
ekki einu sinni, heldur mörgum sinnum. Afleiðingin
af tryggingunum yrði fjrrst og fremst sú, að fátækra-
framfærsla myndi stórum lækka, en afleiðingin af
sjóðmagninu yrði sú, að fé fengist til fyrirtækjanna,
svo að atvinnuleysi væri útilokað og væri vissulega ekki
unl að fá fullkomnari atvinnutryggingu. Þá yrði sjóður
eins og þessi ekki gamall, þegar hann gæti keypt veð-
deildar- og hankavaxtabréf með nafnverði og myndi
þeim, sem lán þurfa að taka, muna um minna. Þegar
fram liðu stundir, myndi tryggingarsjóður geta lánað
ríkissjóði með miklu liagstæðari kjörum en hann nú
getur notið og skil ég ekki í, að það þurfi útskýringar
við, hvílíkar liagsbætur feldust í þessu fyrir land og lýð.
Hér er til svo mikils að vinna, að ekki dugir að horfa
í erfiðleikana, heldur vinna að því að yfirstíga þá. Að
hugsa til þess að koma á almennum tryggingum, sem
ríkið kostaði — ef slikt á annað borð væri mögulegt —
það gæti varla kostað einstaklinginn minna en það, sem
hann borgar með þessu móti, en það myndi aftur á móti
varna því, að nokkur sjóður gæti myndast. Að vilja
„hlífa“ unglingnum við að greiða æfigjaldið, það væri i
hæsta máta misskilin velvild, það væri fyrst og fremst
tilraun til þess að „hlífa“ honum við að standast áföll-
in og lifa sem sjálfhjarga maður. Einmitt það að greiða
iðgjaldið eru réttindi, sem maðurinn þolir ekki að vera
sviftur, því að með því móti færi hann á mis við þann
ávinning, sem af sjóðsstofnuninni leiðir, en sá ávinning-
ur skiftir mestu máli.
Ég get ekki skilist við þetta mál, án þess að taka það