Kirkjuritið - 01.01.1935, Síða 70

58
Erlendar bækur.
Kirkjuritið.
U. K. hefir hún aflað sér mikilla vinsælda og álits, og hefir
verið þjóð sinni til sæmdar, hvar sem hún hefir dvalið. Fjölda
af vinum hennar hefir því tekið þessari bók hennar fegins
hendi, og óhætt er að fullyrða, að hún hafi ekki orðið nein-
um vonbrigði, eins og bezt má sjá af ummælum danskra blaða.
Enda er bókin prýðilega samin og á skilið að verða lesin af
mörgum. í henni eru bæði smásögur og frásagnir um raunveru-
lega viðburði, 9 sögur alls. Lengsta sagan, sem bókin er nefnd
eftir, ög nokkrar fleiri, gjörast á fslandi. Allar eru sögurnar
vel sagðar og ná tökum á tilfinningum lesandans. Minnisstæð-
ust verður mér fyrsta sagan, er gjörist í Noregi, um litla dreng-
inn draumlynda, sem ekki fékk að leika sér með félögum sín-
um i skólanum. Átakanleg er síðasta sagan, um hörmungarnar
á Finnlandi 1918 og píslarvætti kirkjunnar manna, þegar rauðu
hersveitirnar æddu yfir landið. Minnir sú lýsing mig á frásögn
finska prófessorsins Arthur Hjelt af hörmungum þessum á
kirkjufundinum á Vesterbygaard í Danmörku í ágúsl 1919.
Hefi ég aldrei hlustað á sorglegri lýsingar en þær, sem pró-
fessor þessi gaf af viðburðunum í Finnlandi 1918, en þær voru
í fullu samræmi við lýsingarnar í „Trange Tider“ í bók þessari.
Fröken Ingibjörg Ólafsson á þakkir skilið fyrir þessa ágætu
hók sína, sem er þess verð, að hún nái mikilli útbreiðslu með-
al landa hennar hér heima.
John Nome: „De unge teologer og vár kirkes behov“. — Oslo
1934. Lutherstiftelsens forlag. — 62 bls.
Fyrir nokkrum árum var prestaekla í Noregi, eins og viðast
á Norðurlöndum, en nú er þetta gjörbreytt, |>ar eð guðfræð-
ingum hefir fjölgað mjög siðuslu árin. Biða nú margir guðfræði-
kandídatar embættislausir, svo að til vandræða horfir, eins og
á jnörgum öðrum sviðum. Hvað er unt að gjöra? spyrja menn.
Presturinn, sem er höfundur þessarar litlu bókar, tekur mál
þetta til athugunar, aðallegast frá kirkjunnar sjónarmiði. Þarfn-
ast kirkjan þessara manna, og ef svo er, hvernig er þá unt að
notfæra sér starfskrafta þeirra? Þessum spurningum er hann
að leitast við að svara. Og svar hans er það, að norska kirkj-
an hafi alt of fáa presta og það miklu færri hlutfallslega en
hinar Norðurlandakirkjurnar. Meðan guðfræðikandídatar hafi
ekki verið nógu margir í prestsemhættin, hafi ekki verið unt
að fjölga prestunum, en nú eigi að grípa tækifærið, þegar nóg
sé af þeim. Vill hann skifta fjölmennustu sóknunum og fjölga
þar prestaköllum, en stofna auk þess mörg aðstoðarprestsem-
bætti, þar sem þess sé mest þörf. Jafnframt vill hann auka sjálf-