Kirkjuritið - 01.12.1935, Síða 12

406
Jón Auðuns:
KirkjuritiS.
að lierjast fyrir þeirri jólahugsjón, að virt séu þau heil-
ögu verðmæti í sálum bræðra og systra lávarðarins i
jötunni, sem ekki má saurga né ata, ef kynslóðirnar eiga
ekki að farast. Mér líður ei úr lniga fordæmi hinnar
lieilögu Klöru frá Assisi, sem stofnaði nunnureglu hins
heilaga Franz. Á andlátsstundinni lofaði hún Guð fyrir
])á miklu náð hans, að liann hafði leyft henni að lifa.
Þessi glæsilega og gáfaða tignarkona liafði fórnað auð
og metorðum ættar sinnar og afneilað öllum þeim hé-
góma, sem meðalmenskan sækisl eftir, langþreytt af
sjúkdómum, deyjandi á hörðum bekk öreigi, klædd gróf-
gerðum nunnukufli, lofar hún Guð fyrir þá náð lians,
að hann liefði leyft henni að lifa. Þessi frábæra kona
hafði, fyrir lestur lieilagrar Ritningar og dularsamband
sitt við Krist, öðlast skilning á helgidómum sinnar eig'in
sálar, og þessvegna gat hún fagnandi fórnað öllu lil að
lifa fyrir þá eina og ekkert annað. Þessi heilögu verð-
mæti hafði liún fyrst séð í persónu hins nýfædda manns-
sonar, og síðan að boði hans fundið þau i sinni eigin
sál. Með gleði fann liún, að hún var Guðs harn, með
neista af eðli Guðs fólginn í dýpi hrjósts síns, og þess
vegna varð líf hennar svo ósegjanlega fagurt.
Sé ég missýnir, þegar mér virðist menning vorrar kvn-
slóðar hera átakanlegan vott þess, að hana skorli mjög
þessa háleitu tilfinning fyrir hinu heilaga i mannlegu
lifi? Skjátlast mér, þegar mér sýnist sem virðingarleysið
fyrir þessum verðmætum sé að magnast á sviði bók-
mentanna og í lífsskoðun margra? Það kann að vera,
það er ef til vill ekki óhugsandi, en mér skjátlast ekki
og ekki sé ég heldur missýnir, þegar ég fullyrði, að
mannleg' farsæld, gleði og gæfa er óhugsandi, nema
mönnunum lærist að skilja, að þeir byrgja helga dóma
sér i hrjósti og að í eðli sínu er líf þeirra heilagt undur,
dýrlegasta kraftaverkið. En það er erfitt að fá þá til að
koma auga á þetta, og af því stafar sársaukinn i hinum
viturlegu orðum Snorra í Heimskringlu: „Alla liluti