Kirkjuritið - 01.12.1935, Blaðsíða 21

KirkjuritiS.
Hið í'agra land vonanna.
415
sem þar mætir augunum — fegurð, sem iðulega er sköp-
uð af list svo mikilli, að ósjálfrátt lirífur hún oss til að-
dáunar og bænar — þá sjáum vér hverju fögnuður trú-
arinnar fær áorkað.
Ýmsir mundu segja, að i fegurð og óhóflegu skrauti
kirknanna, hirtist oss einmitt það einkenni kaþólskunn-
ar, sem henni hefir oft verið fundið til foráttu, að vera
yfirhorðsleg og finnast sem öllu réttlæti sé fullnægt að-
eins með hinni ytri dýrð. Vera má, að svo hafi oft orðið
ið fyrir kaþólskum trúarbrögðum. — En samt sem áður
snertir þetta ekki kjarna málsins.
Dýpsti sannleikurinn i þessu öllu er sá, að þessar
kirkjur eru bygðar af fegurðarhugsjón, guðstrú og fórn-
fýsi, sem löngum hefir verið þeim mun meiri meðal
hinna kaþólsku þjóða, sem kirkjur þeirra eru fegurri
en vorar.
Hin dýrlegustu hstaverk eru aðeins skuggi ennþá dýr-
legri trúar. Snild listagáfunnar getur ekki þróast, nema
íyrir lotning þeirrar sálar, sem ann öllu því, sem er fag-
urt og fullkomið, svo heitt, að hún getur ekki án þess
verið og reynir þess vegna að endurskapa það i kring um
sig. Hvergi anncirsstaðar en þar, sem fögnuðnr er í líf-
inu, er sú lotning til staðar. Hvergi annarsstaðar en þar,
sem trú er, þekkist sá fögnuður.
IV.
Og af þessu sjáum vér þá, hversvegna oss er það
nauðsynlegt að læra að draga skó af fótum og finna til
þess, að það er heilög jörð, sem vér göngum á.
Öll dagleg hamingja vor og öll framtíð mannkynsins
er í veði. Trú á það, sem er voldngt og dásamlegt, er
oss nauðsynleg, ef vér viljum lifa, en ekki deyja. —
Ilver sem á mig trúir, hann mun lifa, þótt hann deyi,
segja trúarritin, og þessi orð hafa reynzt að vera sönn i
lífssögu þjóðanna.
Það eru trúarhetjurnar í einhverjum skilningi, sem