Kirkjuritið - 01.12.1935, Blaðsíða 37

KirkjuritiS.
Oxfordhreyfingin.
431
snerust aðallega um Oxfordhreyfinguna, þær voru yfirleitt mjög
vingjarnlegar, en sumir ræðumenn brýndu það þó mjög fyrir
áheyröndum að vera á varðbergi gegn henni. Buchman var enn
um hríð í Danmörku eftir að félagar hans voru farnir, meðal
annars vikutíma í Árósum til þess að undirbúa störf fylgismanna
sinna þar og annarsstaðar á Jótlandi. Flokkarnir konm 1. ágúst,
300 útlendingar og seinna bættust 100 við. 300 Danir störfuðu
með þeim. Fundir og heimasamkomur voru í ýmsum borgum,
svo sem Árósum, Horsens, Álaborg, og á Fanö mest allan mán-
uðinn. Aðsókn var engu minni en áður, að mörgum kvöldfund-
um 4—5 þúsund manns. Af nýjum starfsmönnum má nefna Foss
Westcott erkibiskup frá Indlandi. Hann hélt því í'ram, að Ox-
fordhreyfingin myndi gjörbreyta störfum heiðingjatrúboðsins.
Um sama leyti var staddur í Danmörku á annars konar fundi
biskup frá York. Blaðamaður spurði hann, hvort hann héldi, að
hreyfingin myndi leysa vandamál veraldarinnar og einstakling-
unna, en hiskupinn starði aðeins undrandi á hann. Ekki minni
var skoðanamunurinn milli dönsku biskupanna. Bruun-Rasmus-
sen biskup í Árósum var mjög hvassyrtur um hreyfinguna, en
Fuglsang-Damgaard kvað það ætlun sína, að nú færi andi Drott-
iris um landið. í sama streng tók Chr. Bartholdy. Hann taldi
þessa vakningu senda af Guði, eins og staðreyndirnar sýndu.
Áhrif hennar myndu rista djúpt.
Síðan þessari sumardvöl Oxfordmanna á Jótlandi lauk, hafa
Danir af eigin rammleik barist fyrir útbreiðslu hreyfingarinnar
heima hjá sér. Hefir ekkert lát orðið á starfi þeirra, eins og sjá
má af fundinum fjölmenna i Forum, sem sagt var frá í síðasta
hefti Kirkjuritsins.
Enn má sérstaklega geta ummæla Sjálandsbiskups i „Kirke-
hg Haandbog 1935“, sem er nýkomin út: „Oxfordhreyfingin er
gædd óbifanlegri trú á það, að kristindómurinn húi yfir eilífðar-
oflum, sem fái sigrað heiminn, og hún vill greiða þeim veg inn
1 mannlífið. Hún hefir undursamlega hæfileika til að ná til sem
flestra og hefir opnað heim fagnaðarerindisins mörgum, sem
aður þektu það naumast af afspurn. Styrkur hennar er fólginn í
^algæzlunni. En jafnframt opnar hún viðan sjóndeildarhring og
sýnir, að eina leiðin til siðhótar í þjóðlífi, félagslífi og stjórn-
oialalífi sé sú, að einstaklingarnir verði nýir og betri menn.
Heimurinn er orðinn leiður og þreyttur á lífsskoðun efnishyggj-
onnar. Hann órar fyrir eilífðaröflunum, sem liggja tilverunni
að haki. Þessvegna tekur hann nú Oxfordhreyfingunni fegins
hendi“.