Kirkjuritið - 01.12.1935, Blaðsíða 28

422
Kristleifur Þorsteinsson:
Kirkjuritið.
menn, og í mínum eyrum var söngur þeirra bæði hrífandi
og skemtilegur. Þessir menn voru Sigurður Sigurðsson í
Karlsbrekku í Þverárlilíð og Guðmundur Ólafsson, smiðs
Péturssonar.
Ég kom fyrst í Borgarnes um vorlestir 1874. Þar var
þá engin bygð, en þrjú vöruskip frá dönskum kaupmönn-
um lágu þar við festar. Ferðamannatjöld voru þar víðs-
vegar um nesið og mikill fjöldi hesta. Ég var með Birni
bróður mínum, sem síðar varð bóndi í Bæ, og Stefáni
bónda í Kalmanstungu. Heyrum við þá söng frá einu
tjaldinu, sem okkur þótti fallegur. Biðum við um stund
og lilustuðum. Þá segir Stefán: „Þekkið þið ekki þessa
rödd? Svona syngur enginn nema Sigurður í Karlsbrekku".
Við litum þá inn í tjaldið og sáum þá, að Stefán hafði
rétt að mæla. Þar voru þá nokkrir menn að lilýða á
sönginn. Þeirra á meðal var Erlendur bóndi á Jarð-
langsstöðum. Þegar Sigurður hafði lokið söngnum, mælti
Erlendur: „Góði Sigurður komdu nú beim að Jarðlangs-
stöðurn með mér. Ég á söngelska dóttnr, lofaðu benni nú
að heyra söng þinn, ég skal gefa þjer spesíu fyrir ómak-
ið“. Ég get þessa sem dæmis um það, að fólkið var þá,
engu síðúr en nú, sólgið i það að heyra söng, þegar bann
lét vel í eyrum, eins fyrir það, þótt sungin væru göm-
id lög’.
Guðmundur Ólafsson var að flestra dómi bezti söng-
maður í Borgarfjarðarsýslu á sinni tíð. í ellinni átti bann
Iieima í Kalastaðakoti og lifði þar við fátækt. Fór bann
á vetruin í heimsókn um Reykholtsdal, Hálsasveit og
Hvítársíðu. Var honum víða fagnað, mest vegna lians
fögru raddar. Dvaldi liann oft nokkrar nætur bjá þeim,
er voru kærstir vinir söngs og sálma. Hlakkaði ég mjög til
komu bans. Dvaldi hann sjaldan skemur en viku bjá móð-
ur minni í þeim ferðum. Það var fyrir sönginn, sem hann
þótti svo g'óður gestur og flestum öðrum eftirsóknarverð-
ari. Guðmundur kunni öll Grallaralögin og Iiéll sig við
þau til æfiloka.