Kirkjuritið - 01.12.1935, Blaðsíða 20

414
Benjamin Kristjánsson:
Kirkjuritið.
III.
Svo er ennþá eitt viðhorf þessa máls, sem vér megum
ekki ganga fram hjá.
Auk þess, sem afstaða lotningarinnar er gagnvart líf-
inu beinlínis skapar hvatirnar og möguleikana fyrir öll-
um framförum, er það heldur enginn samanhurður,
liversu miklu hamingjnsamlegra það hugarfar er, sem
þannig getur fundið til, en liitt, sem eklci á neitt ímynd-
unarafl, eða gerir sér neitt heilagt.
Það er sagt, að á síðustu tímum rómverska ríkisins,
þegar allar trúar- og siðferðishugmyndir voru í upp-
lausn, þá liafi sjálfsmorð farið ákaflega í vöxt, og sýnir
það ekkert annað en örvænting þeirrar kynslóðar. Hin
ískyggilega liækkandi tala sjálfsmorða meðal hinna
vestrænu þjóða fær mann nú til að reima grun i, livern
enda sú liugarstefna fær vor á meðal — sem hættir að
sjá vitranir Guðs mitt á meðal hversdagslegra hluta,
sem liætt er að sjá dýrð hans loga jafnvel í þyrnirunn-
anum og liætt er að lieyra rödd hans og trúa á skip-
anir hans.
Maðurinn er fljótur að komast til hotns í sjálfum sér,
ef liann trúir því ekki, að veikleiki sinn verði upp-
svelgdur af styrkleika annars, sem honum er meiri. Og
þegar þeim grundvelli er kipt burt undan hugsanalífi
voru og lifsskoðun, þá er hætt við, að fari fyrir oss
eins og sál skáldsins, sem sá ekkert á bak við sig nema:
Hyldjúpan næturhimin
lieltan fullan af myrkri —.
Þá er liætt við, að vor andlegi máttur veslist upp og vér
fyllumst örvæntingu og lífið verði oss að kvöl.
Meðal kaþólskra þjóða, sem yfirleitt eru ekki ennþá
farnar að efast um tilveru Guðs og dýrlingana, er tala
sjálfsmorðanna miklu lægri. Og það sýnir, að þessar
þjóðir eru yfirleitt liamingjusamari og áliyggjuminni.
Ef vér komum inn í dómkirkjur sumra kaþólsku land-
anna og sjáum alt það skraut og þá dásamlegu fegurð,