Kirkjuritið - 01.12.1935, Síða 25

Kirkjuritið.
Æskuminningar.
419
lögin að komast í meiri met á þessum árum. Aðallega
voru það kvæði Jónasar Hallgrímssonar, sem þá voru
mest dáð og sungin, einkum þessi: „Hvað er svo glatt“,
„ísland farsælda frón“, „Þú stóðst á tindi Heklu hám“,
„Fanna skautar faldi háum“ og „Nú er vetur úr bæ“.
Þessi kvæði voru ætíð sungin með raust og af hrifningu,
þegar um veizlufagnað var að ræða, væri nokkur völ
góðra söngmanna. Þá voru kvæði Mattliíasar úr Skugga-
sveini líka sungin, sem strax urðu landskunn og vinsæl.
Þjóðhátíðarsumarið 1874 færðist hér nýtt líf í söng'-
inn. Lög Sveinbjarnar og kvæði Matthíasar hrifu unga
fólkið, sem óvant var þvílíku góðgæti og innantómt af
lærdómi. Urðu kvæðin næstum því á hvers manns vöruni.
í veislum, verbúðum, ferðamannatjöldum og leitarmanna-
skálum, alstaðar ómuðu þessi fögru lög og kvæði frá hafi
lil lieiða. Var það einn votturinn um þá andlegu hrifn-
ingu, sem þessi mikla liátíð hafði i för með sér.
A páskadaginn 1879 var ég í fyrsta sinni við messu á
Kálfatjörn. Ég var þá sjómaður á Vatusleysuslrönd. Þar
var þá mjög lagleg, máluð timburkirkja, sem var gjörólík
Borgfirzku torfkirkjunum, sem ég hafði aðeins áður séð.
Guðmundur í Landakoti var þá organleikari þar í kirkj-
unni. Hann var glæsilegur í sjón, skartmaður, og að ýmsu
leyti har hann þar af bændum. Fylgdi honum flokkur
ungra manna, sem allir höfðu æft með lionum söng. Voru
þeir mjög myndarlegir og margir þeirra raddmenn góðir.
Slrax þegar messan bvrjaði, varð ég svo hrifinn, að því get
ég ekki með orðúm lýst. Ég hafði aldrei áður lieyrt spil-
að á orgel og aldrei heyrt margraddaðan og samstiltan
söng. Alt varð fyrir mínum augum og eyrum jafn yndis-
legt, orgelsspilið, söngur Guðmundar og flokksins, sem
honum fylgdi, og þá ekki sizt hið hrífandi tón séra Stefáns
Thorarensens, sem þá var prestur á Kálfatjörn. Hann var
þá nokkuð við aldur, en bar þó engin elbmerki, flestum
mönnum var hann fríðari og hetjulegri. Mesta eftirtekt
vakti hann þó með sinni þýðu og ljúfu rödd. Nú fann
27*