Kirkjuritið - 01.12.1935, Blaðsíða 33

Kirkjuritið.
Oxf ordhreyf ingin.
427
á þessu öllu. Það kom því liarla undarlega og ókunnuglega l'yrir,
að hver ræðan af annari skyldi mestmegnis vera sólskinssögur
af ræðumönnunum sjálfum, og enn furðulegra var það, hvernig
þær voru sagðar. Buchman bað söfnuðinn að líta svo á sem
hann væri heima hjá sjer og allir ein stór fjölskylda. Þetta var
líkast notalegu baðstofurabbi, krydduðu gamansögum, sem þeim
sjálfum þóttu auðsjáanlega skemtilegar, sem sögðu þær. En Dön-
unum, er á hlýddu, fanst iítið til koma, enda þótt þeir kunni
annars vel að talca léttu gamni. Þeim virtust sögurnar veigalitlar
og boðskapurinn á bak við enn þá meira léttmeti. Ræður Norð-
mannanna einna fengu dýpri hljómgrunn. Og liltölulega fáir urðu
eftir, þegar aðalfundurinn átti að hefjast, frjálsar umræður yfir
tedrykkjuborðum.
Svona var þá Oxfordhreyfingin. Þeir, sem höfðu haft ímugust
á henni, sáu nú, að þeir höfðu 'haft á réttu að standa, þetta var
einber hégómi. Þeir, sem höfðu gjört sér mestar vonir, urðu
fyrir sárum vonbrigðum og sumir hneyksluðust blátt áfram. Enn
voru margir, sem vissu ekkert, hvað úr þessu myndi verða.
Hvað var það, sem fyrir Buchman vakti? Það var ljóst, að
hann ætlaði sér ekki að byrja á því að tala um kjarna málsins.
En hafði þetta mót ekki mishepnast með öllu? Þekti Buchman
sálarlíf Dana? Hafði hann ekki látið tal Norðmanna um „danska
gamansemi" villa sér sýn? í Kristilegu dagblaði var spurst
fyrir um það, hverju þessi gletni og gamansemi sætti. En þá
var því svarað, að alt frá fyrstu hvítasunnuhátíð kristinna
manna hefði því verið haldið fram, að þeir, sem hefðu fengið
gjöf andans, væru ruglaðir. Einum af Kaupmannahafnarprestun-
um varð að orði eftir fundinn: „Ef Oxfordhreyfingin hér í Dan-
mörku lifir af þetta kvökl, þá hlýtur hún að búa yfir meiri lífs-
þrótti heldur en útlit er fyrir“.
En Oxfordhreyfingin var nú samt ekki svona. Opinberu fund-
irnir voru aukaatriði. Þeir voru auglýsing, og ýmsar prentvillur
höfðu siæðst inn í þá fyrstu. Þær voru leiðréttar margar í
]jeim, sem á eftir fóru. Oxfordhreyfingin var langtum meira en
heimasamkomurnar og félagslífið, sem þeim fylgdi. Hún var
fyrst og fremst fólgin í sálgæzlu. Auglýsingafundirnir héldu
áfram í viku. Næsta kvöldið var gjörólíkt hinu fyrsta, og áhrif-
in fóru mjög vaxandi eftir því sem lengra leið. Fundir voru
haldnir kvölds og morgna og um miðjan dag, bæði fyrir allan
almenning og einstakar stéttir, presta, kennara, verzlunarmenn,
blaðamenn o. s. frv. Og sumir þessara manna fluttu þegar ræður
við guðsþjónusturnar sunnudaginn á eftir. Vakti það furðu
sumra, en hneykslaði aðra. Aðsóknin að Oxfordflokknum jókst