Kirkjuritið - 01.12.1935, Blaðsíða 7

Kirkjuritið.
HÁTÍÐ LJÓSSINS.
Ég undurveikan heyri hljóm.
Af himni er sungið þýðum róm.
Þar friðarstjarna fögur ljómar
og fagrir kveða englahljómar.
f mildu lagi er knýttur krans
um kærleiksverkin skaparans.
Þá nótt, er lengst við norðurskaut
með norðurljós og vetrarbraut,
um háhvolf loftsins leiftur færast,
þá ljómar jólastjarnan skærast.
Vér fögnum, ljósið frelsis skín.
Vér fögnum næturmyrkrið dvín.
Þú jólastjarna! Jesúbarn —
á jörðu þíðir andans hjarn.
Þitt brennur Ijós í barnsins hjarta,
þú bugar grafarmyrkrið svarta.
Með ljósi þínu leið er skýrð
til lífs með þér í himindýrð.
Þú allra barna leiðarljós,
sem laugar, vermir, hverja rós.
Æ, sendu líf með ljósi þínu
og lífgaðu í hjarta mínu,
það blómið, sem í Guði grær,
þann gróður, sem ei visnað fær.
Ó, röðull helgi, sólna sól,
er signir okkar lága ból.
Þú huggar, styrkir, hressir, glæðir,
þú harma og sár á jörðu græðir.
Alt vakið líf þér veiti hrós,
þú vorsins barna dýrðarljós.
Gísli B. Kristjánsson.
26