Kirkjuritið - 01.05.1936, Page 34

KiikjuriliÖ.
NANNA.
Sjúklingur svo árum skipti.
Þitt líf var blaktandi ljós á skari,
um langa tíma, svo árum nam.
Ég veit um þöll, sem ei’ veldur bari.
Þú varst að lokum í slíkum ham.
En helgidómur þér hugnast mundi,
sem hversdagsfólki er gáta og spurn.
Og sæl í voninni ein þú undir
við óminn klukkna frá hæsta turn.
í drauma hliðskjálf er dægrafarið
á dísavaldi. Hve fagur bær!
Úr týru þær geta tekið skarið
og tendrað glóð, sem er fölskva nær.
Þær sinna kyrlátar sjúkrabeði;
á sínum skjólstæðing hafa gát.
Og falda — Nönnu þær færa úr veði,
sem forlaganorn hefir teflt í mát.
Er sunna háttar, þær sitja natnar
og svæfla-nábúa miðla draum.
Á meðan svo gengur, böl þeim batnar,
sem berst í leiðslu frá hversdagsglaum.
En dvöl er stopul í drauma vígi.
Þeir detta niður á jörðu skjótt,
sem fljúga upp á því fagra skýi,
er faðmlags dýryndi býður nótt.
Við glugga halda sig góðar dísir
og geislum stafa á sjúklingsbeð.
I eld, ef kulnar á arni, fýsir
sú alúð göfga, sem þeim er léð.
Er fönnin legst yfir fölva haga
og fell að hvítvoðung sýnist gert:
í rökkur-hljóði á rúðu draga
það rósaskrúð, sem er mikilsvert.