Kirkjuritið - 01.11.1937, Side 16

Benjamín Kristjánsson:
Kirkjuriti<5.
352
III.
Þegar Guðmnndur var nítján ára, gerðist atburður, seni
liafði alldjúp áhrif á skaj) lians. Þá ætlaði hann utan
með Ingimundi fóstra sínum, en lirepti óveður fyrir
Ströndum og lá við sjálft að allir færist. En er áföllum
létti af skipinu og það kendi grunns, var tekið að hyggja
að Guðmundi og liafði hann þá mulbrotið svo annan fót
sinn við borðstokkinn, að þangað liorfðu tær er hæll
skvldi. Komust skipverjar við illan leik með Guðmund
í land og lá hann þar siðan leng'i um veturinn á fátæk-
um hóndabæ í fóthrotinu og kvaldist af óyndi. Ingimund-
ur fóstri lians hafði farið til Breiðabólstaðar í Stein-
grímsfirði, þar sém Jón Brandsson hjó, er átti Steinunni
dóttur Sturlu i Hvammi og Ingihjargar Þorgeirsdóttur.
Svarf nú svo fast óþreyjan að Guðmundi, að loks helzt
hann þar ekki lengur við og gekk um vorið nálægl
])áskum til Breiðahólstaðar við það, að út stóðu leggjar-
hrotin úr fæti hans. Má af þessu marka herzlu hans.
Hafðist fóturinn enn þá illa við, sem eðlilegt var, og' var
þá Guðmundi komið á Hóla á Reykjanes til Helga prests
Skeljungssonar, sem var ágætur maður og hinn mesti
læknir. Lót hann draga heinin út úr fæti lians með töng
og urðu tveir efldir karlmenn að ganga að, áður en
I)rott gengi. Eigi er þess g'etið, að Guðmundur mælti
nokkuru sinni æðruorð, livorki er hann fólhrotnaði eða
meðan á lækningunni stóð. En nærri má geta um líðan
lians andlega og líkamlega, er hahn liggur einmana og
farlami á ókunnum stöðum mánuðum saman. Þá segja
æfisöguritarar iians, að hann liafi bvrjað að skifta um
skaplyndi og lmgurinn meir tekið að hneigjast að guð-
legum efnum. „Síðan kom nokkuð fyrir á hverjum miss-
erum til siðbótar honum“, segir prestssagan.
Guðmundur Arason var vígður til prests af Brandi
hiskupi Sæmundssyni 17. marz 1185, 24 ára að aldri. Það
var á annan sunnudag í föstu. Bar það mjög saman, að
liann var lil prests vigður og að hann skildi við tvo vini