Kirkjuritið - 01.11.1937, Blaðsíða 21

RirkjuritiS. Guðmundur biskup góði Arason.
357
liann fyrir vatnavígslur hans, og þætti hann vígslugjaru
um of. En Guðmundur varði mál sitt af svo mikilli
snilli, að erkibiskup fékk ekki orða bundist og mælti:
„Harla vænar greinir gefur Guð fyrir yðvarn munn'*.
En vörn Guðmundar var á þá leið, að bann tryði því,
að almáttugur Guð mundi ótæpt gefa miskunn sina og
anda heilagan. Og ef á þennan liátt mætti, fremur en ann-
an, vekja trú fólksins á miskunn hans og heilsugjöf, þá
skifti minstu máli um aðferðina. Enda hefði sjálfur
Kristur hezt helgað vötn öll með hérvist sinni, er liann
steig niður í Jórdan og heilagur andi krismaði vatnið
með sinni ásján. „En alt vatn er eilt og frá þessu valni
spretta síðan ýmislegar rásir um jörðina, heilagri kirkju
til nytsemdar sálar og líkama".
Hin sama hugsun vakti vitanlega fyrir honum með
helgra manna hein og aðra helga dóma. Tækist með
þessum ytri táknum, að vekja mátt trúarinnar i sálum
mannanna, þá var takmarkinu náð. Aðeins, ef vakin
væri tilfinningin í mannssálunum fyrir hinu heilaga og
eilífa — og gróðursett traustið á því, þá er þar með
straumi hinnar guðdómlegu náðar veitt inn i mannlífið.
Þetta virðist liafa staðið mjög Ijóst fyrir Guðmundi og
veit ég ekki, hvort oss hæfir að dæma hann liindurvitna-
mann fyrir þetta. Ef til vill hefir prótestantiska kirkjan
of mjög flaskað á því, að skilja ekki þetta merkilega
samspil milli hinna ytri tákna og' innri andlegu sann-
inda. — Hún hefir aldrei skilið það, að hin ytri tákn
geta stórkostlega lijálpað vexti og skilningi andlega lífs-
ins, að m. k. meðan það er ennþá í bernsku og óþroska.
A þessu byggist kraftur allrar symbólsku (táknrænna
athafna).
IV.
Það er augljóst, að frægð og álil Guðmundar Arasonar
fór stöðugt vaxandi þau sextán ár, sem hann var prestur.
Hversu hann var mikils virður af yfirmönnum kristn-