Kirkjuritið - 01.11.1937, Blaðsíða 44

380
Erlendar fréttir.
Kirkjuritið.
ur, hvernig hann bregst við aðfinslum og svarar á svipstundu
óvæntum spurningum. Óneitanlega minnir hann mig stundum
])á á vígreifan stjórnmálamann, sem er á þingmálafundi og snýr
sér út úr hverjum vanda, sem andstæðingarnir leggja fyrir
hann! Oftast fylgist ég með og er því þó ekki að leyna, að
stundum verða umræðurnar dálítið óhlutkendar, svo að við-
vaninginn svimar og saknar hann þá fótfestunnar. Erfiðast á
Barth með þýzku dómarana, sem hugsa í lagagreinum og
lesa þær því oft inn í ritningargreinar og játningarritin. Oft-
ast lýkur þó viðureign þeirra svo, að báðir aðilar eru ánægðir,
en einnig kemur það fyrir, að þeir verða að láta við svo búið
standa vegna þess, að hvorugur skilur hinn. Stundum benda
iðiiir og athugulir stúdentar Barth á, að árið t. d. 1922 í þessu
hefti þessa tímarits hafi liann nú sagt dálítið annað og öðru-
vísi en hann sagði í fyrirlestrunum í morgun. Barth tekur
slíku oflast Ijúfmannlega og bendir hlutaðeiganda á, að batn-
andi manni sé bezt að lifa. Ekki eru hér allir svokallaðir Barthi-
anar og fær Barth oft spurningar, sem bersýnilegt er að honum
er ætlað að hnjóta um. Verður Barth þá samstundis var um
sig og verða svörin þá oft hál og ilt að festa þau í minni eða
skrifa þau hjá sér. En fyrirspyrjandinn er þrautseigur og spyr
áfram, og oft verður til þannig heil keðja af spurningum og
svörum, keðja, sem stúdentinn hefir liugsað fyrir fram á sína
vísu, og ætlað að mynda hring, oftast tekst það, en sá er gall-
inn, að þeim hring er ekki slegið utan um Barth heldur utan
um fyrirspyrjandann sjálfan. Hér er sem sé um viðureign að
ræða, sem ber dálítinn keim af skylmingum eða andlegri
leikfimi, el' svo má segja.
Barth hefir spurt mig margs af íslandi og segist hann ætla
að heimsækja okkur áður en langt um líður.
Ætti ég að nefna eillhvað sérstakt, sem einkennir kenningu
hans, þá myndi ég fyrst nefna áherzlu þá, er hann leggur á
kirkjuhugtakið. Á slíkur boðskapur ekki nú nokkurt erindi til
okkar? Ég veit það vel, að saga kirkjunnar er ofin hneykslun-
um og ytri ósigrum. En er ekki eitthvað bogið við það, er jafn-
vel þjónar hennar hafa dálæti á að hampa yfirsjónum hennar?
Kirkjan er ofin saman af tveim þáttum. Annan þeirra leggur
Guð til, en hinn er frá mönnunum. Auðvitað er þáttur manns-
ins ekki glæsilegur og verður það til þess, að kirkjan verður
svipur hjá sjón. En þar með er fjarri sanni að neita getu
Guðs til afskifta af kirkjunm.
Eiríkur ./. Eiríksson.