Kirkjuritið - 01.11.1937, Qupperneq 32

Benjamin Kristjánsson:
KirkjuritiÖ-
368
ávalt að verða. En það mun þó réttara, að honum hafi
að ýmsu leyti svipað til þeirra Ambrósíusar og Tómasar
að skaplyndi, auk þess sem menning og trúaralvara
kaþólsku kirkjunnar liefir mótað þessa menn í líkt form.
Fleiri samtíðarmenn Guðmundar gefa honum og fagra
vilnisburði. Sturla Þórðarson segir svo: „Finst og varla
á voru landi eða viðara sá maður, er þokkasælli liafi
verið af sínum vinum, en þessi hinn hlessaði hiskup,
svo sem votta hréf Þóris erkibiskups eða Guttorms erki-
biskups, eða liins ágæta konungs Hákonar og margra
annara dýrlegra manna í Noregi, að þeir unnu honum
sem bróður sínum og báðu hann fulltingis í bænum
sem föður sinn“. í þessu sambandi má einnig minna á
orð Sæmundar Jónssonar í Odda, er hann skrifar Páli
hiskupi bróður sínum: „Guðmundur biskupsefni hefir
ekki mikill vin verið í málum vorum, en þó er hann
mjök lofaður af mönnum, sakir gæsku sinnar, siðvendi
og hreinlifis, sem mestu varðar“.
VI.
Hinn siðasta vetur er Guðmundur biskup lifði var
liann blindur með öllu. Tók hann og andlitsmein og' lá
verkurinn í hægri kinninni ofan frá auganu. Yfir hon-
um voru tveir menn: Ilelgi bróðurson hans og Þorkell
Ketilsson, er seinna varð prior á Munkaþverá. Söng
hiskup Líðir löngum, er hann mátti eða lét lesa fyrir sér
helgra manna sögur á latínu. Þennan vetur hinn sama
tók Guðmundur biskup sótt litlu fyrir langaföstu, þunga
og hljóðlega, og lá fram um Gregoriusmessu. Segir saga
Iians að þegar hér var komið hafi svo verið mýkt hans
við forna mótgangsmenn, að ekki hafi hann munað, að
nokkur maður Iiafi sér mein gert. Var hann nú óleaður
svo sem venja var til, og eftir það vildi hann það eitl
mæla er nauðsyn krafði. Hann hafði áður skipt hók-
um sínum milli klerka sinna og ákveðið legstað sinn í
stúkunni suður af kirkju milli klerka tveggja. Eftir það