Kirkjuritið - 01.11.1937, Blaðsíða 33

Kirkjuritið. GuÖmundur biskup góði Árason. 369
lifði hann þrjá daga, og var jafnan bænin i lians munni
meðan hann hélt lífinu. I andlátinu hóf liann upp latínu
söngva, en er hann þraut máttinn til söngs, hóf hann
upp hægri hönd sína með blessan svo ágætlega, að þeim
sem við voru staddir fanst sem eftir stæði sýnilegt kross-
mark í loftinu, þar sem höndin hneig niður. Þá gengu
þeir að Þorkell og Helgi og hefja hann úr sænginni á
fjöl dufti dreifða, sem hann hafði boðið, því að hann
bafði sagt, að hver maður ætti í mold að andast. „Og
rétt í þeirra höndum gekk sú blessaða sál til eilífs fagn-
aðar, út af myrkvastofu þessa heims og. leirligu keri
Iíkamans“.
Yfir líki Guðmundar stóð öll klerkasveit kirkjunnar
með bænahaldi og sálmasöng. Kom múgur manns að
Hólum, er jarðarförin fór fram, og þóttu þar gerast
greinileg tákn. Kirkjan var þá orðin gömul og lirörleg,
svo að hún riðaði mjög og skalf, þegar tveim klukkum
var hringt. Þá bað Jón prestur er söng líksönginn, að
liringja öðrum tvennum, og þótti þá kirkjan fastari
fyrir en áður. Loks var hringt öllum klukkunum og
skalf þá ekki.
En yfir greftri Guðmundar biskups stóð Kolbeinu
kaldaljós Arnórsson á Reynistað og flutti fagurt erindi.
Hann var náinn frændi Kolbeins Tumasonar og hafði
ávalt verið trygðavinur Guðmundar frá því að Guðmund-
ur hafði dvalist hjá honum á prestskaparárum sínum.
Hann var mægður Oddverjum og, ef trúa má sögu
Arngríms, prestur að vígslu og latínu lærður. Lagði
hann út af orðum Opinberunarhókarinnar, að sælir
væru dánir þeir sem i drolni deyja. Sagði Guðmund
biskup hafa herbergi síns hjarta eigi yfir sand sett,
heldur grundvallað það yfir sterkum stein: Krist, son
Guðs lifanda. Hann lýsti hrakningum hans fyrir vond-
um mönnum og yfirvöðslusömum, hreinlífi lians, sið-
vendni og ölmusugæðum og segir svo: „í öngu var hann
baldinn né öfundssjúkur, í öngu reiðinn né guðlatur, i