Kirkjuritið - 01.08.1939, Qupperneq 18

232
Jón Helgason:
Ág.-Sept.
skyldan að ástunda kærleikann á þeim, sem sérstaklega
eru til þess kallaðir að reka erindi Jesú Krists i heiminum,
og þá ræður að líkindum, að þú sem tilsjónarmaður kristn-
innar í landinu sért þar ekki undanþeginn. Þú munt þá
líka skjótt reka þig á, livað staðan lieimtar af þér í því
tilliti, í sambandi við starfsbræður þína víðsvegar uni
land, við trúnaðarmenn safnaðanna, sem tilsjónarmanns-
embættið gjörir þér að skyldu að vera i verki með, og við
fjölda einstaklinga, sem til þín kunna að leita með marg-
liáttuð vandkvæði, sem þeir eiga við að stríða. í sambandi
við alla ])essa menn ber þér að hafa það lmgfast, sem post-
ulinn mikli segir: „Ekki að vér viljum drotna yfir trú
yðar, heldur vera samverkamenn að gleði yðar“ (2.
Kor. 1,24.
Þess er ekki sízt að minnast i væntanlegri samvinnu
þinni við nánustu starfsbræður þína af kennimannastétt,
sem þú ert settur yfir og eðlilega lilýtur að eiga mest og'
nánust viðskifti við. Svo margt sem er innan þeirrar
stéllar sannkallaðra prýðimanna, sem i lifandi vitund nm
ábyrgðina, sem á þeim hvílir, stunda verk sin með alln
samvizkusemi og skyidurækni, þá er hins ekki að dyljash
að lil eru og innan þeirrar stéttar menn, sem slíkt verður
ekki með sama sanni sagtum.Gagnvarthinum síðarnefndn
reynir ekki sízt á þá tegund hins kristilega kærleika, sem
vér nefnum umburðarlyndi. En á þetta reynir einnig oH
og tíðum i sambandi við trúnaðarmenn safnaðanna
sóknarnefndirnar — sem biskupinn á eðlilega mikið sam-
an við að sælda og oft og einatt þurfa á hans leiðbeiningu
að halda. Og loks reynir á þetta í sambandi þínu við fjölda
einstaklinga, sem til þín kunna að leita með ýmislegt, sem
þeim liggur á hjarta, þótt það ofl og tíðum sé sprottið at
misskilningi eða þekkingarleysi. í öllu þessu reynir a
sálusorgarahæfileika tilsjónarmannsins, að liann ekki
lirindi mönnum frá sér svo sem sá, er vill drotna yf11
trú manna, heldur veki lijá þeim traust á sér sem sam-
verkamanni að gleði þeirra. Einnig í biskupssæti er hinu