Kirkjuritið - 01.08.1939, Síða 26

240
Sigurgeir Sigurðsson:
Ág.-Sept.
unnar. Ný musteri þurfa að rísa, nýjar kirkjur, og hinar
eldri að fegrast og fyllast af fólki, því að fólkið er kirkn-
anna fegursta skraut. Þjóðin þarf, ef vel á að fara, að
ganga á ný upp í helgidóma- sína ekki aðeins liinir
fulltíða menn og konur, heldur einnig æskulýður lands-
ins. Ef hann gjörir jiað ekki, er framtíð íslands í liættu.
Ég trúi því, að hann komi. Horfum ekki aðeins á galla
hans. Hann á líka sína glæsilegu kosti. Og Kristur á dá-
samlegan mátt til að laða og lieilla æskumanninn. Einn-
ig íslenzka æskumanninn. Dagsbrúnin kemur, dögunin
er i nánd. —
Það er stór og hátíðleg stund, sem ég liefi lifað liér i
kirkjunni í dag.
Ég get á engan liátt lýst tilfinningum mínum, er ég
stend hér, gagnvart yður, starfsbræður mínir, og þjóðinni i
heild — að ég lítilmótlegur og vanmáttugur maður skuh
kvaddur til eins liins allra ábyrgðarmesla starfs með þjóð
vorri, að veita forystu málum elztu, virðulegustu og mik-
ilvægustu stofnunar þjóðarinnar, — tilfinningum mínum
gagnvart yður, sem sýnt bafið mér svo mikið traust, gagn-
vart þjóðinni og Guði.
Mér er það ljóst, að íslenzka þjóðin tekur eftir þessum
degi, og þótt é(j sé nú umkringdur af meiri mannf'jölda
en nokkuru sinni áður í lífi mínu, finst mér þó, að e(J
sé meira einn einn með Guði en nokkuru sinni f(Jr■
Og þetta er mér mikilvægt; ég veit og skil, að án Guðs
get ég ekkert gjört. Það er reynsla mín af handleiðslu
og trúfesti Guðs, sem gefur mér hugrekki til að tak-
ast hinn mikla vanda á hendur. Frá því er ég var lítill»
fátækur drengur, tiefir hann leitt mig, þrátt fyrir alla o-
fullkomleika mína, Jiangað sem ég nú stend. Þegar eg
var veikur, gerði hann mig sterkan. Þegar ég var í nauð-
um, studdi hann mig, þegar ég var breyskur, fyrirgaf hann
mér. Ég veit og ég finn, að hann er hjá mér — fast H.la
mér í dag og þessvegna er ég ókvíðinn, þessvegna er eg
bjartsýnn á framtíðina. Ég fagna því að mega lifa