Kirkjuritið - 01.08.1939, Qupperneq 30

244
Prestastefnan.
Ág.-Sept.
finninguna. Mér er |>að ljóst, að það er mjög mikið undir þvi
komið, bæði hvað starfi og áliti kirkjunnar viðvíkur, að þetta
sæti sé vei skipað, og að það er ekki vandaminna nú, en oft
áður í umliðna tímanum, er biskupaskifti urðu, að taka við em-
bættinu. Eg veit, að þér skiljið, að í huga mínum hefir farið
fram barátta, áður en ég ákvað að gefa kost á mér til starfsins.
Óhugsandi er, að nokkur maður gæti tekist þenna vanda á hend-
ur án þess að slík barátta fari fram á undan. Ég tekst hið virðu-
lega biskupsembætti á hendur með þvi áformi að gjöra mitt
bezta, að gjöra alt sem i mínu valdi stendur lit þess að rækja
skyldur mínar og vera kirkjunni trúr þjónn. Frá því fyrsta, er
ég fór að starfa i þjónustu kirkjunnar, hefir mér verið samstarfið
við prestana mjög Ijúft. Það hafa verið mér hinar ánægjurík
ustu stundir að sitja á fundum með þeim og leita að nýjum
starfsaðferðum, og svo að starfa með þeim úti á meðal safnað-
anna. í þessu starfi hefi ég eignast i liópi yðar svo fjölda marga
kæra vini og starfsmenn. Þessvegna hlýt ég að luigsa með mikilli
gleði og fögrum vonum tii framtíðarstarfsins. Ég liefi átt svo
góðum viðtökum að mæta hjá ykkur, að ég get ekki kosið þær
hetri. Enn er mér það ljóst, að einmitt þetta er oss og kirkju
vorri mikilvægt, að vér getum staðið saman og starfað eins og
einlægir bræður og vinir. Framtíðarstarfið er þess eðlis, að það
krefst sameiginlegra, sterkra átaka. Ég hefi elcki aðeins gert mér
vonir um, heldur treyst því, að prestastéttin staridi saman uni
áhugamál sin, og ég vil ekki dylja yður þess, að sú trú mín a
prestastéttina, að hún yrði samhuga um mál sín, átti sinn þátt
í því, að ég tók við embættinu og horfi hjörtum augum til frani-
tíðarinnar. Það má vissulega segja, að í ýmsu tilliti sé fremur
óglæsilegt að taka við biskupsembættinu á þeim timum, er vér
lifum á. Efnishyggjuraddirnar hafa á undanförnum áratug verið
háværari en nokkuru sinni fyr. Prestastéttin er þrátt fyrir nokk-
urar kjarabætur, er fengist hafa á síðari árum, yfirleitt fátæk
stélt og verður að verja bæði tíma og kröftum fram yfir þao,
sem æskilegt væri, til þess að framfæra sig og fjölskyldur sinar.
Á þeim sviðum á prestastéttin enn við mikla erfiðleika að striða,
sem mjög mikilvægt er að ráða fram úr sem allra fyrst. — Þar
cru stór og brýn verkefni framundan, þvi að á því er enginn
vafi, að það veltur miklu meira á því en menn gjöra sér al-
ment grein fyrir, að fjárhagsafkoma manns, sem á að starP, að
andlegum málum, sé sæmileg. En andlegu verkefnin eru þó enn-
þá stærri. Ég kom nokkuð að þeim í vígsluræðu minni í gær og
vona, að ég fái tækifæri til þess að gjöra það enn betur, bæði
hér á prestastefnunni og í hirðisbréfi mínu, sem ég hefi hugsað