Kirkjuritið - 01.08.1939, Qupperneq 44

258
Ásmundur Guðmundsson:
Ág.-Sept.
vorum miklu fljótari tii að átta okkur á mörgu, sem við
sáum og heyrðum í Palestínu fyrir dvölina áður i Egipta-
landi, og kunnum blátt áfram betri tök á að fei'ðast þar.
En leið Móse gátum við þó ekki farið. Hún var algerlega
bönnuð ferðamönnum sökum lífshættu, er stafaði af ó-
eirðunum í Palestínu. Skotbríð kynni að dynja á bílum,
cr færu þessa leið.
Eina leiðin, sem um var að ræða til Gyðingalands, var
þvi járnbrautin norður og austur frá Kaíró um El-Kant-
ara við Suezskurðinn og svo með sjónum alt til Lýddu í
.lúdeu. Þaðan yrðum við svo að taka bil til Jerúsalem,
því að járnbrautin þangað frá borgunum Jaffa og Tel-
Aviv um Lýddu bafði verið sprengd í loft upp. Við sættum
okkur vet við það, þótt við yrðum að víkja nokkuð frá á-
ætlun okkar, því að satl að segja böfðum við borið kvíð-
boga fyrir ]ivi, að enska stjórnin kynni að banna mönn-
um algerlega að ferðast inn i landið og um það, liefði
verið þungt að liverfa aftur við svo búið.
Kl. hálf sex laugardagsmorguninn 24. júní rann járn-
brautarlestin með okkur rétt bjá Raj)ba inn á milli tveggja
grinda, sem á var letrað stórum stöfum: Palestine. Þar
voru suðurlandamærin. Allir fóru úr lestinni, og nú feng-
um við að stíga fæti landið belga. Lestin var full af her-
mönnum, sem Englendingar voru að senda inn í landið,
og við landamærin lágu hermenn við í tjöldum. Sáum
við þegar, að all landið myndi vera í bers böndum. Það
væri enn að því Ieyti i líku ástandi og á dögum Krists,
munurinn aðeins sá, að þá böfðu Rómverjar töglin og
bagldirnar, en nú Englendingar. Þótt vegabréfin okkar að
beiman væru í bezta lagi og brezki konsúllinn i Reykjavík
Iiefði skrifað þau, þá urðurn við nú að fá sérstakt leyfi til
þess að ferðast um Palcstínu. Það gilti aðeins örfáa daga,
og við yrðum að fá það endurnýjað í Jerúsalem.Seinna uni
morguninn urðum við oft að sýna þetta leyfi, því að ensk-
ir hermenn stöðvuðu bílinn okkar bvað eftii1 annað á leið-
inni til Jerúsalem og kröfðust skilríkja.