Kirkjuritið - 01.08.1939, Qupperneq 51

Kirkjuritið.
Frá Jórsalaför.
265
og syðst Aksamoskan, enn stærri um sig, en lægri í lofti,
og var áður kristinna manna kirkja. Þegar við gengiun
þrepin upp á torgið, mintust við orðanna í Davíðssálm-
inum: „Eg varð glaður, þegar menn sögðu við mig: Við
skulum ganga í hús drottins.“ Það var dálítið erfilt að
halda þeirri gleði. Og þó er Gyðingum miklu þungbærara
en kristnum mönnum að liorfa á þennan stað. Þeir fá
aldrei að stíga þangað fæli, en verða að láta sér nægja
að koma að suðurhluta vesturmúrsins, sem einn stendur
eftir af musterismúrnum, og gráta uppi við hann musterið
og feðranna frægð.
Við ráðgerðum að fara til fjögurra staða dagana, sem
við vorum i Jerúsalem. Til Hebron, þar sem forfeður ísra-
elsmanna, Abraham, ísak og Jakob, höfðu átt heima og
að lokum borið beiniu, í Makpelahelli. En okkur reyndist
það ókleift með öllu, blátt bann lagt fyrir ferðina þangað
suður, því að Hebronbúar eru fornir í skapi og grinnn-
lyndir þeim, sem þeir telja sig eiga eittlivað sökótt við,
og hafa það til að ráðast á vagna ferðamanna með grjót-
kasti. Þá Iiafði stjórn landnemanna nýju á Gyðingalandi,
Zíonistanna, boðið okkur í bílferð til þess að sýna okluir
framkvæmdir hjá sér og landnám; en morguninn áður
en við skyldum fara var maður skotinn rétt hjá miðstöð
þeirra í Jerúsalem, hönnuðu Englendingar þá öllum að
fara úr horginni, svo að ferðin fórst fyrir. Hinar ferðirn-
or tvær tókst okkur að fara, suður til Betlehem og austur
til Jeríkó, Jórdanar og Dauðahafsins.
Til Betlehem langaði okkur að fara gangandi, því að
þangað er styttra frá Jerúsalem lieldur en frá Reykjavík
til Hafnarfjarðar, ekki nema 9 km. En það var talið ó-
ráðlegt, svo að við tókum bíl. Á þeirri leið var margt að
sjá, þótt ekki væri hún löng. Við ókum yfir öldur grasi
grónar, þangað til við komum að brunni, þar sem faðm-
Ur var niður að vatninu og himininn speglaðist í. Segir
sagan, að þar niðri liafi vitringarnir frá Austurlöndum
iyrst séð aftur Betleliemsstjörnuna. Síðan lá vegurinn upp