Kirkjuritið - 01.01.1940, Blaðsíða 8

2
Ásmundur Guðmundsson:
Janúar.
Rétt eftir áramótin söng stór og fallegur barnasöng-
flokkur í Dómkirkjunni í Reykjavík þessar hendingar:
„1 mgrkviðum ógæfu mennirnir þjást,
þó vakir þar á bak við Guðs eilífa ást.“
Þannig heilsuðu börnin á helgri alvörustund ngju ári.
Hið næsta fgrir manna sjónum er negð og mæða, en ó-
sgnileg kærleikshönd lokar brestandi augum og þerrar
saknaðartár af hvörmum. Miskunn Guð, sem birtist í
lífi, dauða og upprisu sonar hans, er ncdæg og fús að líkna
stríðanda Igði. Ofar helskgjunum og skuggunum skín
sól hans. Yfir vetrarríkinu vakir andi hans til þess cið
anda lífi á þennan dauðans vcd. Hverri scd, sem þráir
af öllum mætti frelsara og frið, mun Ijóma enn ásjóna
Jesú Krists. Þannig getur hækkandi sól flutt heiminum
vor.
Á öldinni sem leið flutti Nietzsche heimspekingur þenn-
an boðskap af spámannlegum þrótti: „Öll Norðurálfu-
menningin okkar hefir þecgar um hríð verið hcddin kvala-
æsingi. Æsingurinn vex áratug eftir áratug. Framundan
er hrun menningarinnar. Það, sem ég segi, verður saga
næstu tveggjci cddanna. Ég Igsi því, sem kemur og getur
tddrei orðið á annan veg: Sigri gjöreyðingarstefnunnar.“
Gegn voða þessa spádóms, sem enn hefir regnst helzt til
sannur, á mannkgnið aðeins eina von Jesú Krist. Fái
ancli hans að hafa þau áhrif á hugi einstaklinganna, cið
mildi og sáttfgsi ráði stjórnmálum og viðskiftum þjóða,
þá geta mennirnir huggað sig við spádóm hans sjálfs:
„Þegar greinin á fíkjutrénu er orðin mjúk og fer að
skjóta laufum, þá vitið þér að sumarið er í nánd.“ En
orð hans munu alls ekki undir lok líða, jafnvel þótt him-
inn og jörð líði undir lok.
Höldum þá hugrakkir, íslendingar, inn á braut ngja
ársins. Þótt vér hegrum skotdrunurnar umhverfis oss,
þá er það bót í máli, að vér berjumst ekki lengur inn-
byrðis af hatri og heift, og enn hefir höncl Guðs leitl