Kirkjuritið - 01.01.1940, Qupperneq 40

34
Benjamín Kristjánsson:
Januar.
III.
„Snotur manns hjarta verður sjaldan glatt,“ segir i forn-
um óði þjóðar vorrar. Eigi veit ég, hvort þau orð sönnuð-
ust á Ragnari E. Kvaran, en ég hafði grun um það, að
hann hyggi yfir leyndum harmi. Hann var að eðlisfari
mjög dulur i skapi og öldungis elvki fljótgert að kynnasl
lionum. En það ræður að líkum, að ofurhugur lians og
kapp í leitinni að sannleikanum um tilveruna, Guð og hið
mannlega lif, kom honum oft í mikinn vanda.
Efinn er sú freistingin, sem oftast liggur í launsátri
fyrir þeim sálum, sem víða liafa skygnst og of f jöld farið.
Þeir, sem tekið geta mörg sjónarmið á sama máli, eiga
oft erfitt með að liamast í málflutningnum frá einni hlið.
Þessvegna kjósa ýmsir það, að vera þröngsýnir og finna
i því styrk og hæli. En menn með skaplvndi séra Ragnars
E. Kvaran óttast þann styrk, því að hann er í augum þeirra
eitt og hið sama og styrkur heimskunnar, og af þeim krafti
liefir mannkynið æfinlega átt helzt til mikið.
Þegar við töluðum saman um andlega hluti, minti Ragn-
ar mig oft á þennan forna orðskvið, sem einlivers staðar
stendur skrifaður í Heilagri ritningu: „Hann, sem situr á
himni, lilær; drottinn gerir gys að þeim“. Hann dáðisl
mjög að því, livernig Iiið æfagamla sálmaskáld hugsaði
sér hinn alskygna áhorfanda standa andspænis allri of-
stækisfullri baráttu mannanna. Þegar heiðingjarnir geisa
og höfðingjamir bera saman fánýt ráð, eru það i hugmynd
skáldsins aðeins barnaleikir, sem drottinn gerir g>Ts að.
Söm verður iðulega tilfinning liins víðskygna manns
gagnvart svo mörgum hitamálum og dægurþrasi. En jafn-
framt fær hann vaxandi óbeit á öllum áróðri og ofsa-
legum kredduaustri.
Það fór ekki hjá því, að Ragnar yrði snortinn af hum-
anismanum, sem ríkjandi var í vinstra væng Únitarakirkj-
unnar þau árin, sem hann dvaldi vestra, og munu þau
áhrif hafa dregið hann frá kirkjulegu starfi, og í líka átt