Kirkjuritið - 01.01.1940, Síða 24

18 Gúðmundur Einarsson: Janúar.
því að hold og blóð hefir ekki opinberað þér það, heldur
faðir minn í himnunum“. Hér er það ótvírætt, að Jesús
viðurkennir að svar Péturs sé rétt, að hann sé „sonur hins
lifandi Guðs“, og meira að segja telur liann það óliugs-
andi að mannlegt hyggj'uvit liafi getað lagt Pétri þetta
svar í múnn, lieldur sé það innblásið í sálu lians frá sjálf-
um föðurnúm, drottni heimanna og liimnanna.
Það getur því ekki verið um það að villast, livern Jesús
Kristur telur sjálfan sig vera, enda bera öll guðspjöll vor
frá uppliafi til enda vott um það. Þegar Jesús segir:
„Mannssonurinn er ekki kominn til þess að láta þjóna
sér, heldur til þess að þjóna, og til þess að gefa líf sitt
til lausnargjalds fjrrir marga“, þá ér hér naumast um van-
máttugan mann að ræða, heldur hinn volduga drottin
og herra, sem getur lagt fram lausnargjald fyrir liina
mörgu brotlegu og veitt þeim sælu frelsisins.
Jesús segir ennfremur: „Ég er upprisan og lífið; sá sem
trúir á mig mun lifa þótt bann deyi. Og bver sá, sem lifir
og trúir á mig, liann skal aldrei að eilífu deyja“. Slik orð
getur aðeins „hinn voldugi Guð, faðir eilífðarinnar,“ notað
um sjálfan sig; og Jesús gerði enn meira, til sönnunar
þessum orðum, kallaði hann Lazarus, -— sem hafði legið
i gröfinni í fjóra daga, og var farinn að rotna — aftur til
lifsins. „Verkin, sem ég gjöri,“ sagði hann öðru sinni,
„vitna um mig, að faðirinn liafi sent mig“, og til sönnúnar
hinum voldugustu orðum og undursamlegustu í vorum
augum, gerir liann liin dásamlegustu og oss óskiljanleg-
ustu máttar og náðarverk.
Ég vil ekki nefna fléiri ummæli Jesú um sjálfan sig,
enda ekki liægt að telja þau öll upp á stuttum tíma, og
þessi eru svo ótvíræð og skýr, að þess virðist heldur ekki
þörf; heldur vil ég spyrja áfram:
Hver, segja postular Krists, þeir sem lifðu og ferðuð-
ust með honuni, að hann væri?
Jóhannes, lærisveinninn elskaði, byrjar guðspjall sitt
með þessum orðum: „í uppbafi var orðið og orðið var