Kirkjuritið - 01.01.1940, Blaðsíða 36

Janúar.
Séra Ragnar E. Kvaran.
In memoriam.
Tæp ellefu ár eru nú liðin síðán að fiindum okkar séra
Ragnars E. Kvaran bar fyrst saman á"C. P. R. stöðinni í
Winnipeg. Ég var þá að koma heiman frá íslandi, til að
taka við söfnuði þeim, sem hann hafði þjónað þar í horg-
inni um nokkurra áfa skeið. Hafði liann sýnt mér þá vel-
vild, að óska sérstaklega eftir því, að ég tæki við prests-
þjónustu eftir sig við Sambandssöfnuð, og höfðu hréf farið
á milli okkar þar að lútandi. Að öðrn levti þektumst við
ekki, nema af nokkurum ritgerðum, sem við liöfðum lesið
hvor eftir annan.
Það var ný veröld, sem ég var liorfinn til, 'er ég kom
til Winnipeg, og nýtt líf alls ólíkt því, sem hér gerist.
Bar ég að sjálfsögðu á mér heimalningsbraginn, en liann
var þá orðinn slípaðnr heimsborgari. Ég.sé hann altaf
fyrir mér, kvikan og léttan í spori, er hann vatt sér að
mér þar á járnhrautarstöðinni, til að bjóða mig velkom-
inn. Hann var manna háttprúðastur í framgöngu, vel á
sig kominn og glæsti alt liðið, hvar sem hann fór. Nokkurir
safnaðarmenn voru þar viðstaddir, o'g var ekið með
skyndingu í mörgum bílum heim á prestssetrið. Þar hiðu
okkar hjónanna hinar ástúðlegnstn viðtökur á heimili
hans. Það var sannax-Iega ekki eins og að koixia til fjar-
lægrar heinxsálfu og ókunnugrar þjóðar. Þar var vinum
að mæta og óvenjulega glæsilegu og gáfuðu fólki. Ég xxxan,
að sú liugsun hreyfði sér í huga mínum, að enda þótt það
væri eigi nema vegna þeix-rar stundar einnar, nxundi ég'
aldx-ei sjá eftir ferð nxinni vestur yfir haf.