Kirkjuritið - 01.05.1942, Síða 26

Mai.
Dagbjartur Jónsson cand. theol.
Þegar ég tók að kenna
í Guðfræðideild Háskól-
ans vorið 1928, þá sat þar
á nemendabekk meðal
annara stúdenta grann-
vaxinn maður í hærra
la,gi, fríður sýnum, ljós á
hár og' bláeygur, gáfuleg-
ur og sviphreinn, og yfir
honum óvenjulega mikill
æskuljómi. Það. var Dag-
bjartur Jónsson. Mér
fanst nafnið fara honum
svo vel, að honum yrði
ekki jafn vel lýst með
öðru orði. Við urðum
fljótt góðir vinir, og' það
var unun að kenna honum. Hann sótti námið fast og af
lifandi áhu,ga þrátt fyrir þröngan fjárhag og tæpa heilsu-
Námsgáfurnar voru ágætar, skyldurækni og prúðmenska
frábær. Hann kom oft með skarplegar athugasemdir og
lagðist djúpt við lesturinn. Það var auðséð, að hann
mundi verða vel lærður guðfræðingur. Þær vonir brugð-
ust ekki. Hann lauk mjög góðu embættisprófi haustið
1931, eftir 4 ára nám í deildinni, og næsta vor hlaut hann
utanfararstyrk guðfræðikandídata til framhaldsnáms.
Hann var utan veturinn 1932—3 og fram á sumai’.
fyrst í Englandi og svo í Danmörku. Tók liann þá nokk-
urn þátt í kirkjulegu starfi. Mig langaði til þess, að hann
yrði prestur að því loknu, og áttum við tal saman um