Kirkjuritið - 01.03.1943, Blaðsíða 20

90
Magnús Jónsson:
Marz.
og mótmælendur, sem höfðu eigi verið skírðir eða fermd-
ir, komu nú og létu skíra sig og ferma. Nálega allir
herprestarnir höfðu þessa sörnu sögu að segja: Hugur
hermannánna stefnir til trúar og guðsþjónustu.
Þessir einkennisbúnu ungu menn höfðu varpað af
sér oki vantrúarinnar. Þeir voru einhugá í því. að hér
yrði að gera full reikningsskil. Þeir sneru baki við efa-
semdum og háðslegu glotti æskuáranna, og stefndu beinl
í faðm trúarinnar.
Á fyrsta ári hersins, sem endaði 30. júní 1941. höfðu
um 12 milljónir hermanna sótt guðsþjónustu. Og næsta
ár fór þó tala þeirra langt fram úr því.
Venjan er sú, að þegar heitast er um hásumarið, þá
hverfur kirkjusókn nálega alveg', og margar kirkjur eru
alveg lokaðar. En hermennirnir vildu ekki heyra slíkt
nefnt. I Fort Jackson t. d. var 41000 manna her, og 85
af hundraði sóttu kirkju reglulega. A föstunni síðastliðið
ár sóttu 90 af. lumdraði messu hvern sunnudag.
í Fort Dix var lítið um kirkjurúm. En þá var messað
í tjöldum og hermannaskálum, eða þá að prestur stóð
uppi á stórri herbifreið og prédikaði fyrir liópnum.
Kapellum var komið upp, og þær voru allar fullar hvern
sunnudag.
Hvað veldur þessu? Ekki er því til að dreifa, að her-
mennirnir séu skyldaðir til þess að sækja messur, því
að slíkt er eklci til í her Ameríkumanna, livorki í land-
her né sjóher. En á báðum stöðum var kirkjusóknin
jafn mikil. Og ekki þurftu hermennirnir að sækja kirkju
út úr leiðindum, því að aldrei hefir her verið keyrður
meira áfram í hverslconar æfingum og striti. Nei, her-
mennirnir vildu sækja guðsþjónustur. Þeir lögðu að sér
til þess að verða ekki af því.
2. Það er eins og sú tilfinning eða sá samleikur hafi
gripið hermennina, að ógnir nútímans stafi af gersam-