Kirkjuritið - 01.06.1946, Síða 33

Kirkjuritið. Leiðtogar stórþjóðanna —.
215
ingjans, og liann mun vissulega gera marga og' mikla
vitleysu. Hann er þá líka hættur að tigna og tilbiðja,
hættur að framganga í auðmýkt og lítillæti, en það eru
hinir „hógværu, sem mun erfa landið“, en ekki liroka-
fullir ofbeldisseggir og' einræðisherrar. Það er þá líka
vetur en ekki vor í sál þess manns, afturför en enginn
gróandi, hann er i raun og veru á vegum dauðans en
vkki lífsins.
,,0tti drottins er apphaf vizkunnar“. Þetla er gömul
eu góð kenning, og að „þekkja hinn lieilaga“, eða hið
heilaga, það eru ,,sönn hyggindi“, að kunna að gera grein-
arnnin á heilögu og vanheilögu, í'ögru og ljótu, sönnu
og lognu, réttu og röngu, óttast það að hrjóta gegn lög-
uiáli hins eilifa réttlætis, en tigna og tilbiðja hið dular-
lulla, eilífa og' máttuga og framganga þannig í trúar-
trausti og tilheiðsluhug, í auðmýkt og lítillæti, í mann-
legum vanmætti en krafti lieilags anda, —- það eru sann-
arlega hvggindi. — Það er upphaf vizkunnar.
Það fer jafnan svo, að sömu mennirnir, sem hezt
þekkja og viðurkenna veikleika sinn og vanmátt, kunna
líka l)ezt að tigna og tilbiðja. Hinn spámannlegi andi
Hcáldsins, sem á dýrðlegustu augnablikunum hrópar
upp frá djúpum sálarinnar: „Vér lifum sem blaktandi,
hlaktandi slrá“, getur einnig sagt ósjálfrátt af heilum
hug og lijarta: „Vér lofum þitt heilaga, heilaga nafn“,
^etta fer jafnan saman: hjartnæm tilbeiðsla, sem er í
salinni sannnefnd heilsulind, og' stórmannlegt lítillæti
°g auðmýkt þess anda, sem máttugur er þó i Guði og
hjarkmikill i öllum raunum.
Þetta er hinn tvöfaldi vígði þáttur, sem hezt mun
halda á neyðar og' skelfingatímum. Þennan þátt getur
hin loðna loppa tröllsins — bergsálarinnar, lielstefn-
unnar, vántrúarinnar og þeirrar andlegu og líkanilegu
urkynjunar, sem styrjaldar-ástandi fylgir, aldrei skor-
ið í sundur. Þessi tvöfaldi þáttur verður í lífi einstakl-
íngs og' þjóðar sú bjargtaug, sem heldur, þegar allt ann-