Kirkjuritið - 01.04.1947, Qupperneq 52

138
Bj. J.: Séra Ásmundur Gíslason. Apríl-Júní.
réttarlögmaður, Gísli kennari við Verzlunarskólann og'
Ólafur starfsmaður í þjónustu Reykjavíkurbæjar.
En margir eru þeir einnig, sem muna prestinn, sem
treysti Guði, og því vissu menn, að slíkum manni er
einnig óliætt að trúa fyrir ábyrgðarmiklum störfum. Séra
Ásmundi var treyst, og því voru lionum trúnaðarstörf
falin. Bréfliirðingamaður var liann um margra ára skeið,
simstöðvarstjóri og sýslunefndarmaður. Öll voru störf
þessi rælct með alúð og kostgæfni.
Síðustu ár æfi sinnar dvaldi séra Ásmundur í Reykja-
vik, og iiafði á licndi skrifstofustörf.
Oft bar fundum okkar saman. Alltaf var liann í kirkju.
Ekki við og við. En ávallt. Mér var það mikill styrkur,
að hann sótti kirkju. Er ég i mikilli þakkarskuld við
bann. Mikla uppörfun veitti hann mér. Ef lionum þótti
prédikunin góð, lýsti hann með þakklæti gleði sinni. Ef
honum þótti eitthvað að, áminnti hann mig með hóg-
værðaranda. Við áttum svo oft innilegt samtal um guðs-
þjónusturnar í kirkjunni. I dómum lians og viðtali mátti
finna liina öruggu sannleiksást og sönnu vináttu. Séra
Ásmundur elskaði liið lieilaga málefni. Hann þráði sann-
leika í húningi kærleika og fegurðar. Honum var yndi
að því, að þannig væri Guðs orð prédikað, að menn sæu
gulleplin i skrautlegum silfurskálum. Oft talaði hann um,
live gleðilegt það væri, ef tign væri yfir liverri guðsþjón-
ustu.
Gott var séra Ásmundi að kynnast. Inndælt var að eiga
vináttu hans. Ég sakna lians mjög. Það var hressandi
morgunhlær yfir dagfari lians. Bros lians sagði frá tryggð
og mildi, samúð og skilningi þess manns, er séð hafði
hæði vonir og vonbrigði. Hann var kunnur starfinu og
stríðinu.
Það er áreiðanlegt, að hann vildi lifa og starfa, því að
æskufjör var í sál hans. En liann vissi, að ef lífið er oss
Kristur, verður dauðinn oss ávinningur. Með þessa trú i
lijarta livarf hann liéðan úr heimi.