Kirkjuritið - 01.04.1950, Síða 45

TRÚIN á dauðann og djöfulinn
113
þegar djöfullinn kemur og tendrar girndina," segir hann.
Með öðrum orðum: Guð verður að slaka til við djöfulinn,
en finnur þá upp þessa tilfæringu: hjónabandið til að
hylja saurinn.
Nú skildi Lúther það reyndar í aðra röndina, að hjóna-
bandið er fyrst og fremst borgaraleg og réttarfarsleg
stofnun, og því sleit hann það út úr sakramentiskerfi kirkj-
unnar og taldi henni það lítt viðkomandi. Enda vita það
allir, að hjónabönd tíðkuðust fyrir allan kristindóm og
hafa jafnvel viðgengizt með villiþjóðum frá forneskju.
Rekur þetta sig því allt hvað á annað hjá Lúther.
Víkur nú sögunni til sr. Sigurbjarnar. Honum þykir
auðsjáanlega allt ástalíf ósköp ljótt og saurugt eins og
miðaldakirkjunni. Hann kemst að þeirri hátíðlegu niður-
stöðu, að ástalíf hafi aldrei verið talið nein lyftistöng sið-
menningar. Setjum nú svo, að allir færu eins að og Óri-
genes, eða forðuðust að minnsta kosti „saurlífið", til að
þóknast Guði. Hvernig færi þá? Mundi ekki öll menning
þar með deyja út á einum mannsaldri?
„Saurlífið" virðist þó a. m. k. að þessu leyti vera nauð-
synlegt menningunni, að það er conditio sine qua
non — frumskilyrði þess, að nokkur menning geti átt
sér stað eða viðhaldizt. Sýnist því heimspeki hans í þessu
efni naumast standast gagnrýni. Samkvæmt kenningu sr.
Sigurbjarnar væri menningunni t. d. mikill ávinningur að
þvi, ef þeir Leonardo da Vinci og Beethoven hefðu aldrei
fæðzt. Báðir voru getnir í „saurlífi“.
Það má ekki í milli sjá, hvor snjallari er, síra Búi eða
þýðandi hans. Þykir hinum fyrrnefnda barneign Gunnars
nálgast svik Júdasar. En hinn síðarnefndi gerir þá stór-
merku uppgötvun, að Gunnar hafi spjallað meyna sam-
kvæmt nýrri guðfræði.
Ólukkans guðfræði er þetta, sem er svona hættuleg fyr-
ir vinnukonustéttina! En þar sem ég hefi nú sannað, að
slík barneign gæti einnig átt sér stað í lúterskum sið, vona
ég að sr. Sigurbirni verði nokkuð hughægra.