Kirkjuritið - 01.01.1952, Blaðsíða 8

6
KIRKJURITIÐ
Fyrir mörgum árum sá ég fagra og einkennilega sjón.
Það var um hásumar. Inni í lítilli holu í kletti norðan í
móti óx bláklukka, ein af yndislegustu blómjurtunum á
jörðunni. Ég kraup fyrir framan hana og tók að hug-
leiða sögu hennar. Vindurinn hafði feykt upp þangað blá-
klukkufræi og það staðnæmzt þar og að lokum fest ræt-
ur í moldarkornunum, sem fyrir voru. Smám saman hafði
nálin hækkað og orðið að legg og blöðum og síðast ofið
úr litum sólarljóssins sína bláu krónu, sem drúpti fagur-
lega og vaggaðist hægt í andvaranum. Og þá skildi ég
undrið — lofsönginn um sólarljósið á hennar þagnarmáli:
Þótt hún yxi við svo kröpp kjör mót norðri, þá gátu sól-
argeislar litið inn til hennar fyrst og síðast hvern dag, síð-
ast og fyrst, svo að hún gat unnið sína voð. Ég sé hana
enn og les að baki sögu hennar sögu minnar eigin þjóðar,
fátækrar, smárrar norður við yztu höf. Og enn ómar
þjóðsöngurinn í eyrum, nýársbænin til Ijóss heimsins:
Ó, vert þú hvem morgun vort ljúfasta líf,
vor leiðtogi í daganna þraut.
Og á kvöldin vor himneska hvíld og vor hlíf,
vor hertogi á þjóðlífsins braut.
Ljós sannleikans hefir lýst kynslóðum feðra vorra og
mæðra um liðnar aldir. Aldrei hafa vetrarbyljimir orðið
svo svartir, næturmyrkrin svo dimm, að geislar þess hafi
ekki sundrað þeim, aldrei svo þungar nauðir, að þjóðin
hafi ekki staðizt fyrir blessun þess, aldrei svo kröpp kjör
eða hörð lífsbaráttan, að það hafi ekki að lokum búið
henni sigurlaunin.
Þessi dýra reynsla er vor helgasti arfur. Það er hann,
sem vér eigum það að þakka, að þjóð vor lifir sem frjáls
menningarþjóð og kynslóð vor að ýmsu leyti við betri
vaxtar og þroskaskilyrði en allar áður á undan. Sann-
indi kristindómsins hafa þolað hér eldraun sína. Og það
em þau ein, sem fá bjargað þjóðinni nú, er ríki og álfur
virðast riða til á heljarþremi — svo framarlega sem oss