Kirkjuritið - 01.01.1952, Blaðsíða 24

22
KIRKJURITIÐ
um af honum, nema í samtölum, ræðum og fyrirlestrum.
Hann skrifaði töluvert, einkum þó persónulýsingar, sem
ekki verða þó birtar.
öll prestverk fóru séra Stefáni vel úr hendi. Hann gekk
til þeirra með alvöru, tilbeiðslu og lotningu. Sú alvara kom
frá hjartanu, en var ekki tilgerð eða tildur. Starfið állt
var honurn heilagt, lotningin og tilbeiðslan eðlileg. Svipur
hans og látbragð endurspegluðu hinn innra mann. Stund-
um sást í svip hans postullegur kynngikraftur, og gneist-
uðu þá augun af gáfum og skerpu. Á gleðistundum var
svipur hans fagur og ljómandi og lýsti lífsgleði og ham-
ingju. En á sorgarstundum lýsti svipur hans innilegri
hryggð og samúð. Snemma mun hafa borið á því, að hann
mátti þá stundum vart mæla, vegna klökkva og hryggðar.
Hið öra og mikla skap hans var skjótt að breytast sam-
kvæmt þeim geðhrifum, sem hann varð fyrir. Mátti undr-
um sæta um svo örgeðja og skapstóran mann, hve sjaldan
skap hans bar hann ofurliði. En kæmi það fyrir, að skap
hans næði yfirtökunum, og hann segði eða gerði eitt-
hvað, sem hann sá að var rangt eða óréttlátt, þá var hann
allajafna fljótur að jafna það og gera gott úr öllu. Kom
þar vel í ljós göfgi hans og mannkostir.
Það er yfirleitt samhljóða dómur þeirra, sem lengst og
mest nutu persónulegra kynna og starfs séra Stefáns, að
elskulegri, betri og skemmtilegri sóknarprest og sálna-
hirði sé erfitt að hugsa sér. Enda sást það vel, er lík hans
var flutt hingað heim til greftrunar í vetur, hversu mikil
og djúpstæð ítök hann á enn í hugum sóknarbarna sinna,
þar sem allir vildu gera allt, sem unnt var, til að gera
útför hans sem veglegasta og heiðra á margan hátt minn-
ingu hans. Það voru hlýir straumar þakklætis og virðing-
ar, er streymdu móti eiginkonu hans og börnum við það
tækifæri. Mér segir svo hugur um, að um all-langan tíma
muni hann enn í hugum sóknarbarnanna „blessaður gamli
presturinn okkar“. 1 því felst mikill og sannur vitnis-
burður, og hann segir meira en löng grein eða ræða.