Kirkjuritið - 01.01.1952, Side 21

SÉRA STEFÁN B. KRISTINSSON
19
út fyrir eigið prestakall. Heildarinnar vegna má ef til vill
harma það, að hann tók ekki annað embætti, þar sem
gáfur hans og lærdómur nýttust betur. En það vel þyk-
ist ég til hans þekkja, að ég efast um, að hann sjálfur
hefði hlotið meiri lífshamingju og lífsfyllingu í öðru starfi
og annars staðar. Hann sóttist ekki eftir vegsemd og heiðri.
En hann þráði lífshamingju og lífsgleði og hana hlaut
hann í þvi starfi og á þeim stað, þar sem hann starfaði.
Aðrir helgidómar þjóðarinnar voru honum ekki kærari
en litlu kirkjurnar sex, er hann þjónaði. Hann talaði oft
um það, að hann gæti ekld hugsað sér skemmtilegra eða
betra prestakall en Vallaprestakall, — og það var ekki
aðeins vegna þess, að þar voru bernsku- og æskustöðvar
hans, heldur vegna þess, að þar er mikil fjölbreytni í at-
vinnuháttum, mikil náttúrufegurð og margt af mannvæn-
legu atorku- og dugnaðarfólki, — fólki, sem vinnur hörð-
um höndum, að ýmsu leyti við óblíð náttúruskilyrði og
erfiðleika, og hefir mótazt af því til geðs og gerðar. Allt
tildur og prjál var honum mjög ógeðfellt, en heilbrigt
hispursleysi, dugnaður, atorka og mannræna mjög hug-
leikin. Ekki er það þó svo, að hvergi sé slíkt að finna á
íslandi annars staðar en í Vallaprestakalli. En ýmsa þá
skapgerðar eiginleika, sem honum voru geðþekkastir, fann
hann strax hjá sóknarbörnum sínum, og honum þótti óvíst,
að betur myndi þeir finnast annars staðar. Hann festi hér
strax yndi. Honum var vel tekið og fagnað, og hann fann,
að hér voru möguleikar til þess að geta orðið að liði.
Hann var sjálfrýninn, og það um of, og verður síðar að
því vikið. Ég hygg, að sjálfrýni hans hafi átt nokkurn þátt
í því, að hann skipti aldrei um starfssvið og sótti aldrei
burt frá Völlum. Hann fann, að þar var hann að ýmsu
leyti ókrýndur konungur, og hann vildi heldur vera kon-
ingur í sínu ríki, en hverfa að miklu leyti inn í iðandi
mannfjölda stærri staða. Mér virtist hann á vissan hátt
óttast fjölmenni stærri staðanna. Óttast, að hann mundi