Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 23

SÉRA STEFÁN B. KRISTINSSON
21
að kveðja, og bjóst við að prestur mundi ferðbúinn. Þegar
hann kom inn, heyrði hann hávaða mikinn og læti. Sá
hann þá prest þar á miðju gólfi í hópi hinna lífsglöðu og
kátu barna, og var hann sjálfur glaðastur af öllum glöð-
um. I hópi hinna glöðu barna hafði hann gleymt ískyggi-
legu veðurútliti og erfiðri heimferð. Slíkt var ekki eins-
dæmi.
Séra Stefán hafði innilega samúð með þeim, sem bágt
áttu og máttu sín lítils. Gestrisni hans og glaðværð var
viðbrugðið. Hann hafði næmt auga fyrir því, sem var
broslegt og til gamans þótti horfa. Hann var athugull og
glöggur á alla hluti, viðræðugóður og kunni vel þá list
að fræða og fræðast af öðrum. Starf það, sem eftir hann
hggur, er geisimikið. Hann helgaði prestsstarfinu og söfn-
uðum sínum aila sína krafta. Þó að hann ræki umfangs-
uiikinn búskap og bætti ábúðarjörð sína mjög mikið, þá
hvíldu þau störf meira á annarra herðum, bæði skyldra og
vandalausra, og gengu ekki svo mjög inn á starfssvið hans.
Hann sýndi i þeim efnum, sem öðrum, fyrirhyggju, dugn-
að og stórhug, og mun jörðin um langan aldur njóta
verka hans.
Ekki verður með sanni sagt, að mikið liggi eftir séra
Stefán af prentuðu máli. Mér er ekki kunnugt um nema
2-—3 greinar. Vera má þó, að meira sé það. Það er mikill
skaði, hve lítið er til á prenti eftir hann, því að svo gjör-
hugull maður og gáfaður hefir margt hugsað og reynt.
En allir hlutir eiga sínar orsakir, og þá einnig þetta. En
ástæðan til þess, að hann lét svo lítið eftir sig, sem prent-
ast skyldi, er sú, sem nokkuð er vikið að hér áður, nefni-
lega sjálfsrýni hans. Hann sagði það sjálfur og orðaði það
svo, að hann væri „hræddur við prentsvertuna“. Hann
taldi aðra vera sér færari til ritstarfa. Og þótt honum
fyndist eitthvað gott og rétt, sem hann hafði skrifað, ótt-
aðist hann, að það þætti lítils eða einskis virði, er það
væri komið á prent. Hann bjó yfir miklum fróðleik um
menn og málefni, en fannst hann ekki geta miðlað öðr-