Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 27

Syngið nýjan söng,
Nútíminn virðist búa við sannkallað öryggisleysi. Þrátt
fyrir hið mikla vald mannsins yfir náttúrunni, þrátt fyrir
alla tækni, eru tímamir viðsjárverðari nú en nokkm sinni
fyrr. Nógu margir virðast þó koma auga á voðann, en á
hitt brestur, að hafin séu svo sterk samtök gegn honum,
að framtíðin boði frið á jörðu. Um þetta má þó í engu
saka tæknina, vitið né vísindin. Orsökin liggur í því, sem
dr. Manfred Björquist segir, „að vit mannkynsins er leyst
úr tengslum við siðferðilega ábyrgð og andlegt sam-
hengi —“
Trúin á batnandi hag alls mannkynsins hefir í margra
hugum liðið eins konar skipbrot. Fjölmargir reika um með
vængbrotnar vonir. Paradís á jörð, sem margir eygðu á
næsta leiti, reyndist þeim sem hillingar í eyðimörku.
Þegar öll ytri skilyrði til hamingjuríks lífs fyrir öll
jarðarbörn virðast næst því að vera fyrir hendi, þá er
næsta undarlegt, að þessar spurningar skuli gerast æ
áleitnari: Hvað er til bjargar hrjáðu mannkyni? Hvað get-
Ur gefið hinum vonlausu nýja vængi og saklausum band-
ingjum frelsi og öryggi?
Ef til vill má þó telja enn undarlegra, að þannig skuli
spurt, því að allir mætustu menn veraldar eru á einu máli
um. að svarið hafi legið ljóst fyrir öllum kristnum lýð
í meir en nítján aldir. Sá boðskapur boðar ótvírætt, að
eina leiðin til bjargar á hverjum tíma sé lifandi trú á guð-
legan mátt, trú á einn hirði og eina hjörð. Og í sambúð
manna og þjóða sýnist þetta einfalda boðorð leysa allan