Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 39

ÞJÓÐFÉLAGSVANDAMÁLIN OG KIRKJAN 37
þessum efnum sem öðrum. Almenningur í þessu landi á
að sýna kirkju sinni meiri ræktarsemi en nú er algeng-
ast, þá kemur unga fólkið á eftir. Væri þetta tvennt til
staðar, áhugi ríkisvaldsins og almennings á boðskap kirkju
°g kristindóms, væri æskunni gefið eftirbreytnisvert for-
dæmi og áhrifaríkt til góðs.
Því má auðvitað ekki gleyma, að á kirkjunni hvíla skyld-
ur. Heilræði og holl ráð eru góð og gagnleg, en það er
ekki nóg að tala. Það tekur jafnt til kirkjunnar og ein-
staklinganna, að mest er um það vert að sýna trú sína
af verkunum. Þegar ég hugsa um Natan spámann, með
hvílíkri festu og einurð hann kom fram fyrir Davið kon-
ung, þá veit ég, að einmitt þann veg á kirkjan að mæta
öllum skaðsemdaröflum þjóðlífsins. Kirkjan á að vera
stríðandi kirkja. Hún má ekki horfa aðgerðalaus á vanda-
mál þjóðfélagsins, eins og þau komi henni ekki við. Lífið
°g starfið er vissulega vettvangur kirkjunnar, jafnvel ekki
sizt. Og enginn sá, sem athugar kristnisögu þessarar þjóð-
ar frá upphafi og fram á þenna dag, mun neita því, að
íslenzka kirkjan hafi lagt fram mikið starf til lausnar
þjóðfélagsvandamálanna, ýmist beint eða óbeint. Þetta
starf kirkjunnar má ekki nema staðar og það verður að
fara vaxandi. Aldrei hefir verið meiri þörf fyrir áhrifa-
rnikið kristilegt og félagslegt starf en nú. Ekkert getur
heldur bjargað þessari þjóð, gert hana að heilbrigðri og
hamingjusamri þjóð, annað en kristindómurinn. Kristin-
dómurinn þarf að gegnsýra allt þjóðlífið. Kirkja Krists á
að vera samvizka þjóðarinnar. En kirkjan er ekki aðeins
stofnun. Vér erum kirkjan. Vér erum allir kallaðir til
starfa, og á öllum hvílir siðferðileg skylda að vinna að
þessum málum, líka þér.
Hér lýkur þessum hugleiðingum, en það, sem ég vildi
hafa sagt, er í stuttu máli þetta:
Þjóðinni er hætta búin af vandamálum nútímans og
þeim menningarsjúkdómum, sem hún er haldin og þeim
fylgja. Fullkomin lækning er fólgin í þeirri hugarfars-